Argentinië


31/12/2011: San Carlos de Bariloche (Arg.) – San Pedro de Atacama (Chili)

Goedemorgen!

Vooreerst wensen we iedereen alvast een gelukkig 2012!!

Wij zitten ondertussen helemaal in het noorden van Chili in het stadje San Pedro de Atacama.
Hoe het ons de vorige weken is vergaan, kunnen jullie hieronder lezen.

Na een paar dagen rust in Bariloche vertrokken we vol goede moed richting San Martin de Los Andes. We moesten door het gebied waar in juni 2011 vulkaan Puyehue tot uitbarsting kwam. De vulkaan spuwt nog steeds dagelijks as en het was afwachten hoe de tocht zou verlopen. We hadden van verschillende fietsers uiteenlopende meningen gehoord. Sommigen zeiden dat fietsen geen probleem was, terwijl anderen dan weer zeiden dat het totaal onmogelijk was.

We begonnen aan onze tocht maar spraken voor de rit al af dat we zouden liften zodra de situatie te ernstig zou worden.
De eerste veertig kilometer vielen goed mee, maar dan kwamen we echt in het asgebied terecht. Wegenwerkers zijn constant bezig om de assen van de straat te vegen zodat deze bereidbaar is, maar we merkten toch vrij snel dat de as op onze ademhaling werkte. Het was wel een zeer vreemde ervaring, overal lagen dikke stapels as, in het meer dreef een bruine aslaag en zelfs de dieren zaten bedekt onder het goedje.
Omdat we meer en meer problemen kregen, Joris kreeg zelfs stemproblemen, besloten we dat het na 70 km genoeg geweest was en gingen we liften. Kamperen was trouwens toch onmogelijk daar de volledige bodem langs de kant van de weg onder een dikke aslaag lag en ook alle georganiseerde campings gesloten waren.
We kregen gelukkig een lift en kwamen diezelfde avond aan in San Martin de Los Andes.

San Martin is een leuk maar hautain stadje. Hier woont echt de gegoede bevolking van Argentinië en de prijzen liggen hier dan ook een pak hoger.
Het dorpje was echter heel gezellig en we hadden het geluk dat er een kleine hittegolf heerste zodat we heerlijk konden gaan zwemmen in het meer.
In San Martin spraken we ook af met Harry en Ivana, die ook met Santosfietsen van Antartica tot Ushuaïa trokken. Het werd een toffe avond en we kregen zeer veel tips!

Ons eerste plan was om na San Martin een bus te nemen naar Mendoza en vandaar verder te fietsen naar het noorden. De bussen in Argentinië zijn echter vrij duur en na wat opzoekwerk ontdekten we dat we voor bijna de helft van de prijs een bus naar het noorden van Chili konden nemen.

We besloten hierom om nog een eindje te fietsen naar de Chileense stad Pucon. Nog een aantal dagjes Patagonië dus en we hebben het geweten! De wind liet weer goed van zich voelen… Maar de weg was fantastisch! Heel de tijd asfaltweg en uitzicht op vulkaan Lanin.

Nadat we de Chileense grens hadden overgestoken volgde er echter nog een heel gevaarlijke afdaling op een onverharde weg. Zelfs automobilisten stopten en waarschuwden ons voorzichtig te zijn.
Gelukkig kregen we na deze afdaling terug asfaltweg en konden we met een geruster hart verder richting Pucon fietsen. Vulkaan Lanin was uit het zicht verdwenen, maar nu hadden we uitzicht op een andere vulkaan: Villarica. Deze behoort volgens ons boekje tot de tien actiefste vulkanen ter wereld en er kringelde dan ook constant rook uit.

Toen we aankwamen in Pucon, bleek dat we de vulkaan konden beklimmen. Dit leek ons echt een ervaring aangezien je op de top de lava zou kunnen zien.
Het weer sloeg echter om waardoor de vulkaan de komende dagen niet beklommen kon worden. Dit was een domper op onze feestvreugde, maar we probeerden het niet aan ons hart te laten komen en gingen in de plaats hiervan dan maar hydrospeeden. Hier moet je met een piepschuimen klein vlotje een wilde rivier afzwemmen. Je steekt je armen in het vlotje en kan er met je bovenlichaam op rusten. (voor verduidelijking kunnen jullie de foto’s bekijken!)
Het was een zeer leuke ervaring en we hebben ons rotgelachen!

Na een paar dagen, namen we de bus richting Santiago. Van hieruit konden we twee uur later een bus richting Calama nemen.
Na twee busritten van in totaal 36 uur kwamen we aan in de stad Calama in de Atacamawoestijn.
Calama is een zeer ongezellige stad en er valt weinig te beleven. We wilden graag de grootste kopermijn gaan bezoeken maar dit was omwille van de feestdagen niet mogelijk. We hebben dus jammer genoeg een aantal doelloze dagen in deze stad moeten doorbrengen. We wilden hier kerst vieren, maar alles was dicht waardoor we ons moesten redden met een koud Chinees buffet… om half elf lagen we al in ons bedje. De verhalen van de gezellige familiefeesten met een overdaad aan eten staken ons de dag erna toch een beetje de ogen uit…

We waren zeer blij dat we na kerst de nodige inkopen konden doen en onze fietstocht konden verderzetten naar San Pedro de Atacama.

Dit betekende onze eerste tocht door de droogste en warmste woestijn ter wereld. Maar we zouden Kelly en Joris niet zijn als we ook hier geen regenbui op ons dak kregen natuurlijk… volgens ons achtervolgt die bui ons een beetje… De regen trok gelukkig wel weg, maar de weg bleef bewolkt waardoor we jammer genoeg niet van de (vermoedelijk) zeer mooie uitzichten konden genieten.

We kregen ook direct onze eerste klim te verwerken naar een hoogte van ca 3600 meter. De rit naar San Pedro was in totaal ca 100 kilometer waarvan we er 70 moesten klimmen. De eerste klim duurde 62 kilometer en was een echte kuitenbijter… Temeer daar je niet zag dat je klom. De woestijn rondom ons steeg eveneens waardoor het leek of de weg vlak was, maar het tegendeel hiervan was dus waar. Als je achterom keek, zag je goed hoever je aan het klimmen was. Dit verklaarde dan ook direct de hele zware, vermoeide benen en het feit dat je niet vooruit kwam, ondanks het feit dat je hersens de helling niet registreerden. Met andere woorden: 62 km “vals plat”! Niet te doen, en het bezorgde ons enkele zware momenten.

Toen we eindelijk de top bereikten werden we beloond met de meest fantastische uitzichten op de spectaculaire Vale de Luna en de omringende vulkanen. We vergaten de helse klim (bijna) onmiddellijk.  We konden eindelijk een stuk dalen, maar toen de weg na 20 km opnieuw begon te stijgen, ging ons lichtje uit en besloten we om ons tentje in de vallei op te zetten. We hadden een spectaculair uitzicht op de zonsondergang die de hele omgeving in brand leek te zetten. Het feloranje licht veranderde nadien in een romantische roze gloed die alle vulkanen en bergen omlijstte. Fantastisch!
De volgende dag was het slechts 10 kilometer naar San Pedro, maar we deden er meer dan twee uur over omdat we constant stopten om van het wondermooie uitzicht te genieten.

San Pedro de Atacama ligt in een oase in de woestijn en heeft veel charme. Alles is hier wel gericht op het toerisme maar het dorpje heeft zijn gezelligheid weten te behouden. De omgeving is hier ook supermooi waardoor je zeker een aantal uitstappen moet maken.
Wij gingen naar de Tatiogeisers en gingen zwemmen in een zoutmeer. De geisers zijn spectaculair maar spuiten enkel in de ochtend waardoor alle tochten om vier uur ‘s morgens vertrekken, slik. Maar het is zeker de moeite waard.
We bezochten ook zoutmeer Laguna Cejar waar we in konden zwemmen. Dit is ook een ervaring op zich. Van zwemmen is geen sprake daar je gewoon drijft en elke beweging vrij belachelijk lijkt… Je komt ook nauwelijks vooruit in het dikke water.
Nadien zagen we wit van het zout en gingen we dit afspoelen in een meer dat gevormd was door een meteorietinslag. Om de dag af te sluiten wandelden we op een ander zoutmeer en dronken we een lekker pisco sour.

Vanavond is het oudjaar en hopen we een klein feestje te kunnen hebben. San Pedro is echt een toeristendorpje dus we vermoeden dat dit zeker geen probleem zal zijn! 🙂

Binnen een paar dagen vertrekken we richting Bolivië en zullen we een klim moeten maken naar vier à vijfduizend meter. Hoe we dit zullen overleven zullen jullie in een volgend verslag kunnen lezen!

————————————————————————————————————————

12/12/2011: Cohaique (Chili) – San Carlos de Bariloche (Argentinië)

Hola Chico’s!!!

Er zijn inmiddels weer een aantal weken gepasseerd sinds het laatste verslag dus er valt weer veel te vertellen! We zullen proberen om het kort maar toch krachtig neer te pennen!

Ons vorige verhaal eindigde in Cohaique. Daar moesten we enkele dagen schuilen voor de regen en de rukwinden. Na vier dagen leek het weer beter en vertrokken we terug met goede moed op de Carretera Austral.

De weg heeft intussen ons hart volledig veroverd omwille van zijn schoonheid en toch ook wel moeilijke passages. Want telkens we een moeilijk stuk overbrugd hadden, waren we supertrots op onszelf en kwamen we in de mooiste gebieden.

Onze eerste stop was in het kleine dorpje Villa Manihuales. We waren onderweg fietsers tegengekomen die ons vertelden over een “casador de cyclistas”. Na even informeren bij de plaatselijke panaderia vonden we het huis van Jorge. Hij is een enthousiaste Chileen die zijn huis openstelt voor fietsreizigers. We kregen een bed, konden ons maaltje koken in zijn keuken en genoten van de beste warme douche die we tot nu toe kregen! En dit allemaal voor niets, zolang we maar een bericht achterlieten in het gastenboek.

De dagen nadien sloeg het weer opnieuw om en reden we enkele dagen in de striemende regen. Dit kon ons echter niet deren omdat we door het wondermooie Parque Nacional Quelat reden. De natuur hier was echt prachtig. We reden door een soort van nevelwoud met duizenden watervallen rondom ons. De regen maakte de omgeving alleen maar mooier en misterieuzer. Hier konden we wel dagen blijven rondfietsen!

Na het park kwamen we in een klein dorpje Puyuhuapi. Hier zetten we ons tentje op op de plaatselijke camping gerund door La Mama. We hadden gehoopt om van de termen te kunnen genieten maar hier vroegen ze echt schandalig hoge prijzen voor waardoor we ze links lieten liggen.

Na Puyuhuapi ging het verder richting Argentijnse grens en het dorpje Feutalefeu. Het weer werd eindelijk stralend en voor de eerste keer konden onze melkwitte benen genieten van de zonneschijn. Met zonnebrand als gevolg natuurlijk…
Vlak voor Feutalefeu moesten we met pijn in het hart afscheid nemen van de carretera Austral. De weg die we zo gevreesd hadden maar waar we uiteindelijk zoveel van genoten hebben!

Aangekomen in Argentinie kwamen we opnieuw op de slechte versie van de gravelweg… Onze fietsen en onze gewrichten kregen het opnieuw hard te verduren. We stopten even in het dorp Esquell, voornamelijk om voorraad in te slaan want in het dorp/stadje is eigenlijk niets te beleven en echt mooi vonden we het ook niet.
Na deze stop ging het verder richting El Bolson.  We hadden de keuze tussen een drukke asfaltweg of tussen een (waarschijnlijk) slechte maar veel mooiere gravelweg door het parque nacional Los Alerces.
We gingen voor de tweede optie en hebben het ons geen moment beklaagd. De weg in het park zelf was van goede kwaliteit en het park was wondermooi. We reden constant naast mooie blauwe meren en de zon scheen overvloedig. In het park waren veel kampeermogelijkheden voorzien, van gratis campings tot georganiseerde (vrij dure) campings.
Van zodra we uit het park waren, kwamen we op één van de slechtste gravelwegen tot nog toe… We zagen het op een gegeven moment echt niet meer zitten en dachten al na ca 30 km om te stoppen en te kamperen. We zetten toch door en op een gegeven moment kwamen we wegenwerken tegen. De wegenwerkers zagen ons ploeteren naast de nieuw aangelegde asfaltweg en zeiden dat wij als eersten op de nieuwe baan mochten fietsen! Zaaaaalig, het asfalt was zelfs nog een beetje nat! En de auto’s die op de slechte zandweg naast de baan moesten rijden, keken maar groen naar ons twee fietserkes! 🙂
We kregen zo’n boost dat we die dag uiteindelijk 95 km fietsten tot aan het dorpje Epuyen. Hier verbleven we op de camping Refugio del Lago bij de lieve Franse gastvrouw Sophie. Het was er zo mooi en zo rustgevend dat we besloten om een dagje te rusten en te gaan kajakken en zwemmen in het meer. We genoten met volle teugen!

Na deze stop kwamen we aan in het dorpje El Bolson. Een gezellig stadje met iets meer toeristen.
We bleven hier twee nachten om dan verder de ruta 40 te volgen naar San Carlos de Bariloche. De weg hierheen was mooi maar door de mist en de regen zagen we jammer genoeg niet veel van de uitzichten. En dit stuk weg is echt druk, soms werden we bijna van de baan geduwd door vrachtwagens, waardoor de tocht ons niet echt kon bekoren.
Bariloche is een grote stad en op het eerste zicht niet zo mooi. Van hieruit gaat het naar de laatste stop in Patagonië: San Martin de Los Andes. Het wordt nog afwachten of we tot daar kunnen fietsen gezien het gebied het hard te verduren kreeg omwille van de vulkaanuitbarsting van de nabijgelgen Chileense vulkaan in juni 2011. We kregen verschillende berichten van fietsers die door het gebied reden. De ene zei dat het geen probleem was, terwijl anderen gelift hebben omdat er te veel as lag en het absoluut niet te doen was.
Hoe het ons zal vergaan zullen jullie kunnen lezen in ons volgende verslag!

———————————————————————————————————————————–

 

14/11/2011: El Calafate – Villa O’Higgins (Chili)

Buenos dias!

Hier zijn we weer, opnieuw een aantal dagen gepasseerd en weer veel dingen te vertellen.

Op 3/11/11 vertrokken we vanuit El Calafate richting El Chalten. Onze eerste 30 km gingen vrij vlot gezien we de wind in de rug hadden! Jammer genoeg kon dit natuurlijk niet blijven duren… De weg draaide waardoor de wind weer pal in ons gezicht blies. Maar we waren vastbesloten om ons niet te laten doen en de wind te trotseren!
Na een hondertal kilometer hadden we het echt gehad en zochten we naar een overnachtingsmogelijkheid… Hier werden we voor het eerst geconfronteerd met het feit dat overnachten in de pampa’s echt wel niet zo vanzelfsprekend is. We kwamen een estancia tegen maar die bleek compleet verlaten te zijn… Ze was ook helemaal afgezet met draad waardoor we er niet meer konden geraken. Omdat we er echt wel door zaten en dit gebouw het enige gebouw was dat we in een straal van 30 km waren tegengekomen, zetten we ons tentje toch maar naast de omheining. We stonden redelijk beschut maar konden toch niet slapen omdat we de hele nacht geteisterd werden door een achtergelaten kat… Het beest at bijna al ons brood op.
Les nummer 1 voor reizigers: laat nooit je eten onbeschut achter! We wisten dit maar al te goed, maar toch hadden we ons hieraan laten vangen. Bij deze onze les dus weeral geleerd… Gelukkig zitten er nog geen beren in Patagonië!

Dag 2 richting El Chalten verliep goed en we hadden gelukkig veel chance met de wind. De weg was enorm mooi en na elke bocht viel onze mond een beetje verder open van verbazing. De Mont Fitzroy lag heel de dag voor onze ogen te blinken. ‘S avonds hadden we weer een probleem om de tent op te zetten. Deze keer zelfs geen verlaten estancia dus moesten we ons maar gewoon naast de weg zetten. De wind was terug opgestoken maar gelukkig bleek ons tentje er goed tegen bestand!

De derde dag kwamen we vrij vroeg aan in El Chalten. We zagen direct dat dit stadje ons veel beter lag dan El Calafate. Veel authentieker en veel minder toeristisch. De volledige stad is wel in opbouw waardoor we vrezen dat ook dit dorpje binnen onafzienbare tijd ten prooi zal vallen aan het massatoerisme.
We bleven een aantal dagen in El Chalten en kwamen hier Dorien en Marijn tegen. Twee Antwerpse meisjes die werken voor CAW Metropool en waar we dus af en toe mee samenwerken. Hoe groot kan het toeval zijn? ‘S avonds met hen een heel gezellige café-avond gehad! 🙂

We moesten vanuit El Chalten verder richting Villa O’Higgins in Chili. Omdat de boot enkel op zaterdag vaart, moesten we enkele dagen doorbrengen in het dorpje El Chalten. De korte rustperiode was echter zeel welkom want we vreesden dat de tocht richting Chili vrij zwaar zou zijn…

Na enkele dagen vertrokken we! De eerste kilometers uit het dorp werden we al direct geconfronteerd met de slechte staat van de weg. We schudden zo hard dat Joris zijn colafles viel en de cola volledig op mij en men fiets spoot. Ik rijd dus nu rond met een plakfiets…
Maar de weg tot aan het lago del desierto was echt wondermooi. We moesten af en toe de fiets een helling opduwen maar de natuur én het feit dat de wind redelijk mild was, maakte alles goed.

Toen we aankwamen aan het Lago Del Desierto bleek de boot naar de Argentijnse grens pas de volgende dag te varen. De man van de camping waarschuwde ons voor de slechte weg naast het meer en adviseerde ons om te wachten op de boot. We zetten dus ons tentje op en maakten van de gelegenheid gebruik om de nabijgelegen gletsjer Huemul te gaan bekijken. Een kleine gletsjer, maar wondermooi! Er lag een helblauw meer voor en de zon scheen pal op de gletsjer en de bergen. Het meer riep ons bijna om de sprong te wagen, maar we hebben toch maar wijslijk besloten om aan de kant te blijven zitten. 🙂

De volgende dag namen we de boot naar de Argentijnse gendarmeria aan de andere kant van het meer.
Daar bleek nog een fietser, Graham, te zitten. Hij verwelkomde ons en gaf aan dat hij de volgende dag naar Lago O’Higgins zou vertrekken. Graham zat al een aantal dagen bij de gendarmeria te wachten tot hij kon vertrekken.
Een aantal uur later vervoegde een vierde fietser, Zwitser Julien, ons groepje.
We gingen forellen vangen in het riviertje en aten deze ‘s avonds met héél veel smaak op!

Omdat de weg tot aan de Chileense grens vrijwel onfietsbaar was, stelden de mannen van de gendarmeria voor om, mits een kleine bijdrage natuurlijk, onze zakken per paard tot aan de overkant te brengen. We namen dit aanbod aan en hadden geen moment spijt! Het pad was echt niet fietsbaar. We moesten dikwijls onze fietsen gewoon dragen over riviertjes en boomstammen. Maar het was echt de leukste en mooiste tocht die we tot nog toe hadden! Het feit dat we met een klein groepje waren, maakte de tocht ook nog eens dubbel zo tof!
Aan de Chileense grens gaven de mannen van de Guarderia onze bagage terug. De laatste vijftien kilometer tot de Argentijnse douane zou de weg beter zijn… Tja beter is dus een groot woord… Het was weliswaar fietsbaar, maar ook hier moesten we af en toe onze fietsen naar boven duwen.
We moesten ook twee keer een rivier oversteken waar geen brug meer te bekennen was met natte voeten als gevolg! 🙂

Toen we aankwamen aan de Chileense Carabinieros deelden deze ons ook nog eens mee dat de boot niet op zaterdag zou uitvaren omwille van de sterke wind. Hij zou misschien op zondag uitvaren maar ook dit was niet zeker…

We maakten het ons dan maar gezellig op de camping. Na een aantal uur kwam er ook een Japanse fietser aan plus een Duitse wandelaar en een Engelse wandelaarster.
We maakten een gezellig kampvuur, kochten vlees van de campingeigenaar (het enige dat hij verkocht) en verdeelden de rest van ons eten onderling. Een cerveza had ons wel gesmaakt maar daar konden we enkel van dromen…

Omdat de boot de dag erna toch niet zou varen, besloten we om te gaan uittesten hoe warm het water van Lago O’Higgins was… Joris was de eerste dappere die in het water durfde te gaan, nadien konden ik, Julien en Anna natuurlijk niet achterblijven. De rest van de bende vond het water toch net een tikkeltje te koud… 🙂

Op zondag ging de boot dan toch naar Villa O’Higgins. Gelukkig maar want onze voedselvoorraden slonken toch wel erg snel… Toen we hier echter aankwamen kregen we een nieuwe opdoffer… Geen bankautomaat in het dorp… De enige bank is 215 km verder. We hebben onze laatste euros kunnen wisselen en komen hopelijk toe tot onze volgende halte. Anders zullen we misschien toch ergens een schaap of zo moeten slachten… 🙂

Morgen begint onze tocht aan de Carretera Austral. We hebben hier al heel veel verhalen over gehoord. Voornamelijk over het feit dat de weg wondermooi is, maar ook enorm hard en zwaar omwille van de slechte ondergrond en de harde winden…
We zijn benieuwd.

Foto’s van onze laatste mooie dagen vinden jullie in onze fotogallerij.

——————————————————————————————————————————————–

 

13/10/11

Buenos Dias!!

Vandaag is onze laatste dag in Buenos Aires!

Het weer viel hier jammer genoeg wat tegen zodat we niet zo veel van de stad hebben kunnen zien. We moesten voornamelijk gaan schuilen voor de regen. Dit maakt wel dat we al goed hebben kunnen proeven van de vino tinto’s en de cerveza’s, wat natuurlijk ook weer meegenomen is 🙂

Buenos Aires was een leuke stad maar heeft ons hart toch niet echt veroverd. Het kan natuurlijk aan het weer gelegen hebben en aan het feit dat we hierdoor zo weinig hebben kunnen zien. Nu hebben we voornamelijk het gevoel dat het een heel grote stad is met heel veel drukte en veel verkeer. Als de zon wat meer had geschenen zouden we misschien meer groene plekjes ontdekt hebben waardoor dit beeld misschien wel aangepast zou worden.

Gisteren hebben we nog afgesproken met Tom, een Belg die hier in Buenos Aires woont en die bijna heel Zuid-Amerika heeft doorgereisd. Hij kon ons héél veel nuttige tips geven. Tom geeft hier ook een boekje uit voor Belgen in Zuid-Amerika: Lambik.
Hij gaat binnenkort ook vertrekken op een reis naar het zuiden van Argentinië, dus wie weet komen we elkaar nog wel eens tegen!

Vanavond vertrekken we met de bus naar Ushuaia! We hebben besloten om toch maar de bus te nemen gezien dit toch heel wat euro’s uitspaart. En gezien mijn recente ervaringen met het vliegtuig vind ik een lange busreis eigenlijk helemaal niet zo erg 🙂

We rijden eerst tot aan Rio Gallegos en moeten daar overstappen op de bus naar Ushuaia. De totale rit duurt 35 uur, dus het zal even windstil zijn op de blog de komende twee dagen. 🙂

We kijken er erg naar uit om te vertekken want dan begint ons fietsavontuur pas echt goed!! Nu was alles nog makkelijk en hadden we gewoon het gevoel op een korte vakantie te zijn. Maar vanaf volgende week zullen we geconfronteerd worden met de realiteit van het trappen en zullen we pas echt beginnen beseffen waaraan we begonnen zijn!

Ciao!!

——————————————————————————————————————————————–

9/10/11

Hola a todo!!!!

Vandaag zijn we aangekomen in Buenos Aires en kan ons grote avontuur beginnen!!

We vertrokken zaterdag 8/10/11 om kwart na zes in Zaventem en maakten een tussenstop in Rome. Vandaar ging het verder naar Buenos Aires.

Het afscheid van onze familie en vrienden in Zaventem viel ons echt zwaar en pas op het allerlaatste moment beseften we wat er echt ging gebeuren. De nodige traantjes zijn dan ook gevloeid… Allé bij mij toch, Joris had het innerlijk ook heeeeel moeilijk maar liet dit als stoere vent natuurlijk niet blijken. 🙂

De vlucht was mijn inziens enorm turbulent… we waggelden bij tijden echt heen en weer en moesten op een bepaald moment ook een storm passeren. Nu ik geef toe dat ik op dat vlak maar een watje ben en dat ik toch wel een beetje lijdt aan panische vliegangst… Toen Joris zei dat het allemaal toch niet zo erg was en droog vroeg of het goed was dat hij verder mocht slapen, lachtte ik dan ook maar groen. 🙂

We hadden gehoopt in Buenos Aires aan te komen in de blakende zon maar dat viel een beetje tegen. Ons vliegtuig landde in een dichte mist waardoor we zelfs niet konden zien waar we juist waren.

Op de luchthaven was het dan ook nog eens een heel gedoe om onze fietsdozen mee te krijgen in een taxi maar na een poosje van onderhandelen is het dan toch gelukt. We kregen een privébus aangeboden die ons voor een aantal pesos naar onze bestemming bracht 🙂

Momenteel logeren we bij Tim in Buenos Aires. Het is hier tot nu supertof en in de loop van de namiddag kwam de zon er ook volledig door. Ze hebben hier een geweldig tof terras dus het was vanmiddag echt al genieten! De zon schijnt hier volgens ons wel harder dan in ons belgenlandje want na een half uurtje hadden we echt al een kleurtje en had ik precies al de eerste tekenen van een opkomende zonneallergie… Gelukkig gingen die lelijke rode vlekjes snel weg en zie ik er terug picobello uit. Ahum… Alleszins, smeren is hier precies dus echt wel de boodschap!!

Ik ben deze namiddag wel in mijn bedje gekropen omdat ik na de slapeloze vlucht gewoon in slaap viel op mijn stoel! Nu is het hier kwart voor twaalf en ben ik natuurlijk klaarwakker… 🙂  Joris ligt hier intussen naast mij vredig te slapen…

Morgen gaan we de stad  verkennen en zullen we hopelijk al een aantal mooie foto’s te kunnen nemen.

De foto’s van ons afscheidsfeestje vinden jullie in de fotogalerij!

Meer nieuws volgt later!!!!

Hasta luego!!