Puerto Natales – El Calafate

Hallo iedereen!!

We hebben de laatste dagen veel meegemaakt en veel gezien. Ik zal proberen een zo goed mogelijk beeld te schetsen!

Op 22 oktober vertrokken we vanuit Puerto Natales richting nationaal park Torres Del Paine. We vertrokken voor dag en dauw omdat ons een lange tocht te wachten stond. We vreesden al een aantal dagen voor de wind, maar op de dag dat we met het fietsen konden beginnen, was het bijna windstil. Niet te geloven!
We konden heel de dag heel goed rijden in een wondermooie omgeving! Na een goede 60 km kwamen we aan in het grensdorpje Cerro Castillo. Dit was nog 85 km verwijderd van het nationaal park. Tegen dat we het dorpje bereikt hadden, was de wind echter terug opgekomen…En zoals je kon denken lag het park dus in de verkeerde richting… Omdat het echt niet mogelijk was om tegen deze wind in te fietsen, zetten we ons tentje naast een estancia in het dorp.

De dag erop was tot nog toe één van de zwaarste fietsdagen… De wind kwam na een aantal km terug opzetten en blaasde ons bijna van de weg. Na een twintigtal km had ik al een serieuze dip. Arme Joris, want hij was natuurlijk mijn klaagmuur…. Ik heb toch doorgezet (mede dankzij Joris) en heb het me geen moment beklaagd! Wat een landschap! Bergen, vogels, flamingo’s en guanaco’s die ons pad kruisten. Alleen jammer van het weer, toen we in het park arriveerden bedekten de wolken de meeste bergen. In het park zelf ook enkel gravelweg en het was nog 25 km tot aan onze camping. De weg was niet te doen… We konden onszelf nauwelijks rechthouden op die combinatie van steile gravelwegen en hevige winden. Ik ben natuurlijk een aantal keer van mijn fietske gedonderd en heb hem dan de helling moeten opduwen… Wat nog zwaarder was dan hem opfietsen, maar op zo’n weg terug op je fiets stappen is gewoon onmogelijk! Ik was dan ook stiekem toch een beetje blij dat ook Joris het op één helling niet meer uithield en zijn fiets naar boven moest duwen. 🙂

Uiteindelijk kwamen we aan in camping Lago Pehoe en konden we een verfrissende douche nemen. We waren moe, kapot en hongerig maar supertrots dat we het gehaald hadden!

De volgende vier dagen brachten we door in het wondermooie park Torres Del Paine. Onze fietsen en de meeste van onze spullen konden we laten staan op de camping. Enkel de tent, slaapzakken, eten en noodzakelijke kledij ging mee. Alles werd in één rugzak gestoken die dan ook behoorlijk wat doorwoog. We hebben hem om beurten op de trekking gedragen. (Al moet ik toegeven dat Joris hem het meest gedragen heeft, maar dit was gewoon omdat hij hem nooit wou afgeven!) 🙂

We waren helemaal onder de indruk van het park en stonden soms vol ontzag over de wondermooie natuur.
De dagen bestonden uit lange en mooie trekkings. De eerste dag trokken we naar gletsjer Grey. De eerste keer dat we een gletsjer zagen en echt de moeite waard! Het weer sloeg de eerste dag jammer genoeg een beetje tegen.
De volgende dagen wandelden we het bekende “w”-parcours. Bijna iedereen die naar het park komt doet deze trekking. Omdat het toeristenseizoen nog niet begonnen was, kwamen we heel weinig mensen tegen en waanden we ons soms alleen in het park.
De mooiste dag vonden we beiden dag twee: de tocht door Valle de Frances naar campamiento Brittanico. Heel de dag tussen de bergen gelopen. Regelmatig hoorden we opeens donderende geluiden… We dachten dus eerst dat er vliegtuigen overvlogen, maar het bleken lawines te zijn! Echt spectaculair!

Na 4 dagen in het park gingen we terug naar onze fietsen. Op vier dagen tijd hadden we 95 km gestapt! Onze beentjes mochten het voelen!
(foto’s van dit natuurschoon vinden jullie hier)

Op 29 oktober stapten we terug op onze fiets. We moesten terug naar het grensdorpje Cerro Castillo om vandaar Argentinië te kunnen binnenrijden. Er is een veel kortere weg mogelijk langs het noorden van het park en we hadden gehoopt om deze weg te kunnen nemen, maar de douane had ons gezegd dat de weg niet open was en niet gebruikt mocht worden. Anders zouden we illegaal de grens oversteken. Dit maakte dus dat we een omweg van meer dan 100 km moesten maken…

Het kostte ons drie dagen om tot in El Calafate te komen. (75 km van het park naar Cerro Castillo en vandaar ca 220 km naar El Calafate)
De eerste twee dagen hadden we de wind in onze rug! Zalig! Op de ruta 40 vlak over de grens van Argentinië konden we zelfs bergop aan een snelheid van 30 km per uur rijden! Ik heb ontdekt wat het allerleukste gevoel is op een fiets: bergop in een hogere versnelling kunnen schakelen! 🙂

De pret kon natuurlijk niet blijven duren… We moesten even van de ruta 40 af omdat dit anders weer een omweg betekende. Hierdoor kwamen we op de slechtste gravelweg die we konden bedenken. Gelukkig hadden we wel nog steeds wind in de rug, want ik denk dat het anders onmogelijk zou zijn om hier op te kunnen blijven trappen. De weg was de naam “weg” gewoon niet waard. Er lagen overal rotsblokken waardoor onze fietsen het hard te verduren kregen.

Het laatste stuk richting El Calafate was gelukkig terug geasfalteerd. Onderweg waren we even gestopt om te drinken toen er plots een vrachtwagen stopte. De chauffeur vroeg ons  of alles in orde was. We gaven aan dat we ons wat zorgen maakte over onze drankvoorraad en hij gaf ons spontaan drie flesjes water. Joris maakte terloops ook een opmerking dat hij een beetje last had van zijn knie maar dat het fietsen wel ging.
Een twintigtal km later kwam er opeens een ambulance vanuit de tegenovergestelde richting. Hij maande ons aan om te stoppen en de ambulanciers wandelden recht op Joris af. Bleek dat de vrachtwagenchauffeur melding had gemaakt van de pijnlijke knie en de ambulance onze richting had uitgestuurd. Ik kon mijn lachen nauwelijks bedwingen…
De ambulanciers deden erg gewichtig over de zaak, zwachtelden Joris zijn knie in en gaven aan dat hij in El Calafate zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest! Joris kon zijn knie nadien nauwelijks nog bewegen omdat ze hem zo hard ingebonden hadden. 🙂

Na drie dagen kwamen we eindelijk aan in El Calafate. Na zoveel dagen fietsen en stappen snakten we echt naar een goede warme douche. Bleek dat heel het dorp zonder water zat! Een dag later hadden we gelukkig terug water en konden we terug onder de mensen komen!

Het stadje is wel gezellig maar voornamelijk gericht op toeristen. Alles staat hier in het teken van het nationaal park Los Glaciares en het bezoeken van de bekende gletsjer Peritto Moreno. Dit maakt dat er hier vrij weinig sfeer is.

Nu we hier toch waren, konden we het natuurlijk niet maken om de gletsjer niet te gaan bezoeken… En we moeten toegeven dat het echt mooi was. Je kon de gletsjer bijna volledig zien en af en toe vielen er grote brokken ijs met donderend geraas naar beneden. Spektakel verzekerd! ( Foto’s kunnen jullie hier bekijken)

Morgen stappen we terug op onze fietsen richting El Chalten. Vandaar zullen we terug de grens oversteken naar Chili om vanaf het dorpje Villa O’Higgins te starten aan de befaamde Carretera Austral!