Buenos dias!
Hier zijn we weer, opnieuw een aantal dagen gepasseerd en weer veel dingen te vertellen.
Op 3/11/11 vertrokken we vanuit El Calafate richting El Chalten. Onze eerste 30 km gingen vrij vlot gezien we de wind in de rug hadden! Jammer genoeg kon dit natuurlijk niet blijven duren… De weg draaide waardoor de wind weer pal in ons gezicht blies. Maar we waren vastbesloten om ons niet te laten doen en de wind te trotseren!
Na een hondertal kilometer hadden we het echt gehad en zochten we naar een overnachtingsmogelijkheid… Hier werden we voor het eerst geconfronteerd met het feit dat overnachten in de pampa’s echt wel niet zo vanzelfsprekend is. We kwamen een estancia tegen maar die bleek compleet verlaten te zijn… Ze was ook helemaal afgezet met draad waardoor we er niet meer konden geraken. Omdat we er echt wel door zaten en dit gebouw het enige gebouw was dat we in een straal van 30 km waren tegengekomen, zetten we ons tentje toch maar naast de omheining. We stonden redelijk beschut maar konden toch niet slapen omdat we de hele nacht geteisterd werden door een achtergelaten kat… Het beest at bijna al ons brood op.
Les nummer 1 voor reizigers: laat nooit je eten onbeschut achter! We wisten dit maar al te goed, maar toch hadden we ons hieraan laten vangen. Bij deze onze les dus weeral geleerd… Gelukkig zitten er nog geen beren in Patagonië!
Dag 2 richting El Chalten verliep goed en we hadden gelukkig veel chance met de wind. De weg was enorm mooi en na elke bocht viel onze mond een beetje verder open van verbazing. De Mont Fitzroy lag heel de dag voor onze ogen te blinken. ‘S avonds hadden we weer een probleem om de tent op te zetten. Deze keer zelfs geen verlaten estancia dus moesten we ons maar gewoon naast de weg zetten. De wind was terug opgestoken maar gelukkig bleek ons tentje er goed tegen bestand!
De derde dag kwamen we vrij vroeg aan in El Chalten. We zagen direct dat dit stadje ons veel beter lag dan El Calafate. Veel authentieker en veel minder toeristisch. De volledige stad is wel in opbouw waardoor we vrezen dat ook dit dorpje binnen onafzienbare tijd ten prooi zal vallen aan het massatoerisme.
We bleven een aantal dagen in El Chalten en kwamen hier Dorien en Marijn tegen. Twee Antwerpse meisjes die werken voor CAW Metropool en waar we dus af en toe mee samenwerken. Hoe groot kan het toeval zijn? ‘S avonds met hen een heel gezellige café-avond gehad! 🙂
We moesten vanuit El Chalten verder richting Villa O’Higgins in Chili. Omdat de boot enkel op zaterdag vaart, moesten we enkele dagen doorbrengen in het dorpje El Chalten. De korte rustperiode was echter zeel welkom want we vreesden dat de tocht richting Chili vrij zwaar zou zijn…
Na enkele dagen vertrokken we! De eerste kilometers uit het dorp werden we al direct geconfronteerd met de slechte staat van de weg. We schudden zo hard dat Joris zijn colafles viel en de cola volledig op mij en men fiets spoot. Ik rijd dus nu rond met een plakfiets…
Maar de weg tot aan het lago del desierto was echt wondermooi. We moesten af en toe de fiets een helling opduwen maar de natuur én het feit dat de wind redelijk mild was, maakte alles goed.
Toen we aankwamen aan het Lago Del Desierto bleek de boot naar de Argentijnse grens pas de volgende dag te varen. De man van de camping waarschuwde ons voor de slechte weg naast het meer en adviseerde ons om te wachten op de boot. We zetten dus ons tentje op en maakten van de gelegenheid gebruik om de nabijgelegen gletsjer Huemul te gaan bekijken. Een kleine gletsjer, maar wondermooi! Er lag een helblauw meer voor en de zon scheen pal op de gletsjer en de bergen. Het meer riep ons bijna om de sprong te wagen, maar we hebben toch maar wijslijk besloten om aan de kant te blijven zitten. 🙂
De volgende dag namen we de boot naar de Argentijnse gendarmeria aan de andere kant van het meer.
Daar bleek nog een fietser, Graham, te zitten. Hij verwelkomde ons en gaf aan dat hij de volgende dag naar Lago O’Higgins zou vertrekken. Graham zat al een aantal dagen bij de gendarmeria te wachten tot hij kon vertrekken.
Een aantal uur later vervoegde een vierde fietser, Zwitser Julien, ons groepje.
We gingen forellen vangen in het riviertje en aten deze ‘s avonds met héél veel smaak op!
Omdat de weg tot aan de Chileense grens vrijwel onfietsbaar was, stelden de mannen van de gendarmeria voor om, mits een kleine bijdrage natuurlijk, onze zakken per paard tot aan de overkant te brengen. We namen dit aanbod aan en hadden geen moment spijt! Het pad was echt niet fietsbaar. We moesten dikwijls onze fietsen gewoon dragen over riviertjes en boomstammen. Maar het was echt de leukste en mooiste tocht die we tot nog toe hadden! Het feit dat we met een klein groepje waren, maakte de tocht ook nog eens dubbel zo tof!
Aan de Chileense grens gaven de mannen van de Guarderia onze bagage terug. De laatste vijftien kilometer tot de Argentijnse douane zou de weg beter zijn… Tja beter is dus een groot woord… Het was weliswaar fietsbaar, maar ook hier moesten we af en toe onze fietsen naar boven duwen.
We moesten ook twee keer een rivier oversteken waar geen brug meer te bekennen was met natte voeten als gevolg! 🙂
Toen we aankwamen aan de Chileense Carabinieros deelden deze ons ook nog eens mee dat de boot niet op zaterdag zou uitvaren omwille van de sterke wind. Hij zou misschien op zondag uitvaren maar ook dit was niet zeker…
We maakten het ons dan maar gezellig op de camping. Na een aantal uur kwam er ook een Japanse fietser aan plus een Duitse wandelaar en een Engelse wandelaarster.
We maakten een gezellig kampvuur, kochten vlees van de campingeigenaar (het enige dat hij verkocht) en verdeelden de rest van ons eten onderling. Een cerveza had ons wel gesmaakt maar daar konden we enkel van dromen…
Omdat de boot de dag erna toch niet zou varen, besloten we om te gaan uittesten hoe warm het water van Lago O’Higgins was… Joris was de eerste dappere die in het water durfde te gaan, nadien konden ik, Julien en Anna natuurlijk niet achterblijven. De rest van de bende vond het water toch net een tikkeltje te koud… 🙂
Op zondag ging de boot dan toch naar Villa O’Higgins. Gelukkig maar want onze voedselvoorraden slonken toch wel erg snel… Toen we hier echter aankwamen kregen we een nieuwe opdoffer… Geen bankautomaat in het dorp… De enige bank is 215 km verder. We hebben onze laatste euros kunnen wisselen en komen hopelijk toe tot onze volgende halte. Anders zullen we misschien toch ergens een schaap of zo moeten slachten… 🙂
Morgen begint onze tocht aan de Carretera Austral. We hebben hier al heel veel verhalen over gehoord. Voornamelijk over het feit dat de weg wondermooi is, maar ook enorm hard en zwaar omwille van de slechte ondergrond en de harde winden…
We zijn benieuwd.
Foto’s van onze laatste mooie dagen vinden jullie in onze fotogallerij.
weeral een leuk en mooi verslag shapo xxx