Op 21/3/12 namen we afscheid van onze Engelse vrienden Jenny & Archie in Mocoa en zetten we onze fietstocht verder richting het dorpje San Agustin.
Jenny & Archie zouden ook deze weg uitgaan maar we verwachtten hen niet meer te zien aangezien wij er met onze fiets veel langer over zouden doen…
Bovendien vertrokken we omwille van het afscheid en het feit dat we nog wat inkopen moesten doen, vrij laat uit Mocoa.
Na Mocoa ging de weg ook nog eens heel sterk naar boven…. We bleven maar klimmen en klimmen en 10km voor het dorp dat we wilden bereiken, werd het plots heel snel donker. Er was echt veel verkeer op de weg en er was geen pechstrook, waardoor het echt niet veilig meer was om hier verder op te fietsen. Uiteindelijk zagen we een schooltje en we mochten in het klaslokaaltje ons matje leggen. Gelukkig!
We sliepen echter zeer slecht en zaten de volgende dag al heel vroeg op de fiets. En het weer zat ons ook weer niet mee, regen, regen en nog eens regen…
Bovendien bleven we de eerste 45 km klimmen maar nadien volgde een heerlijke afdaling van 20 km! Nadien ging het heuvelend verder naar San Agustin en konden we snel vooruitgang boeken.
We besloten dat we San Agustin deze dag zeker konden bereiken en zetten onze tocht voort. Toen we aan het bordje van 5 km kwamen, bleek het dorp echter achter een steile berg te liggen… Na 100 km op de fiets was dit zwaar voor de beentjes… Maar we haalden het!! Tot grote verrassing van Archie & Jenny, onze Engelse vrienden van Mocoa, die nog steeds in San Agustin zaten.
In het dorp is een casa de ciclistas, maar we konden er niet logeren omdat de eigenaars op vakantie waren. We besloten dan maar om in dezelfde hostal te logeren als onze vrienden: La casa de François. Supergezellige hostal met heerlijk eten en een warme douche, wat in Colombia niet zo vanzelfsprekend is!
We bleven drie dagen in San Agustin en bezochten het Archeologisch park even buiten het dorp. Het werden drie leuke luilekkerdagen.
Na San Agustin reden we verder en besloten te stoppen in het dorpje Timana. Dit was een heel gezellig dorp en de inwoners waren duidelijk geen toeristen gewend. We werden aangestaard als twee aapjes in de zoo (vooral ik met mijn blonde haar), mensen vroegen waarom we in hemelsnaam in het dorpje waren en we werden zelfs geïnterviewd door twee lokale schoolmeisjes.
De volgende dag reden we verder naar het dorp Giganta. De weg bleef op en neer gaan, maar het verkeer viel goed mee en het fietsen ging ons goed af. In het dorpje waren enkele hotels maar deze bleken allemaal vrij duur te zijn waardoor we besloten om opnieuw naar de brandweerkazerne te gaan. Zij konden ons echter geen onderdak geven maar verwezen ons door naar de mannen van de civiele bescherming. Hier kregen we een bed en we kwamen geen seconde te laat aan… Enkele tellen na onze aankomst barstte er een hevig onweer los waardoor er zelfs een boom vlak naast ons gebouw ontworteld werd!
Een dag later merkten we dat het dorp Giganta aan het ergste van de storm ontsnapt was. Op de weg verder naar het noorden zagen we de echte schade: veel aardverschuivingen, ontwortelde bomen en bomen die op huisjes gevallen waren. Gelukkig waren wij op tijd gestopt en hadden we onderdak gevonden!
Na Giganta fietsten we naar Rivera. We hadden van een andere fietser gehoord dat hier thermen waren en dat het wel een gezellig dorp was. We waren echter zo moe toen we aankwamen dat we niet naar de thermen gegaan zijn en het dorp zelf was niet echt de moeite waard…
Nadien moesten we langs de drukke stad Neiva. We waren blij dat we deze stad konden overslaan want het was heel druk en de stad leek ons niet echt mooi. Het verkeer naar Neiva was ook bijzonder druk en dit stuk was echt niet leuk fietsen.
We wilden naar de Desierto de Tatacoa gaan, maar zaten op een verkeerde weg waardoor we hier dus niet geraakt zijn… 🙂
De weg die we fietsten was ook heel mooi en we zagen de woestijnomgeving heel de tijd rechts van ons. We konden bovendien enkele dagen door een vlak dal rijden, wat een leuke afwisseling was na al het stijgen en dalen van de laatste weken!
Na het dorp Natagaima werd het verkeer opnieuw veel drukker. En hoe dichter we tegen Bogota aankwamen, hoe erger het verkeer werd…. De weg begon bovendien ook terug te stijgen en te stijgen… De woestijn lag ongeveer op een hoogte van 700 meter en Bogota ligt op een hoogte van ca 2500 meter. Een stevige klim dus!!
Het klimmen ging redelijk goed, maar het verkeer was hels! Heel veel grote vrachtwagens en bussen en geen zijberm, pffff… Het laatste deel werd ons toch net te gevaarlijk en we besloten om de laatste kilometers met een bus de stad in te rijden. We waren enorm blij dat we in Bogota aankwamen!
In Bogota is ook een casa de ciclistas, maar omdat we het adres hier niet van hadden, stuurden we twee dagen voor onze aankomst een e-mail naar de eigenaars. We kregen echter nooit antwoord en verbleven in Bogota in hostal Sue.
En een dag nadat wij aangekomen waren, kwamen ook Archie & Jenny aan in Bogota! Het werd een leuk weerzien en we brachten enkele gezellige dagen samen door.
Op 1/4 was het de ronde van Vlaanderen en we bekeken de wedstrijd live in Bogota voor we onze eigen fietstocht verder zetten. Tweehonderd meter voor de meet viel het beeld echter weg waardoor we de eindsprint van Boonen dus gemist hebben!!
We besloten op zondag uit de grootstad te vertrekken omdat men dan een heel groot deel van de stad verkeersvrij maakt voor fietsers. De zogenaamde ciclovia. Wat een plezier om zo uit een grote stad te kunnen wegrijden! Honderden fietsers en wandelaars op de straten en geen enkele auto in zicht! We konden 25 km fietsen voor we terug in het drukke verkeer kwamen, een zeer fijne ervaring! En dit doen ze in Bogota elke zondag! Daar kunnen wij in België nog iets van leren…
De weg vlak na de hoofdstad was heel druk en vrij gevaarlijk, na een tijd kwam er gelukkig een zijberm waardoor het iets veiliger was, hoewel de weg nog steeds heel druk was.
We besloten om naar het dorp Suesca te rijden in de hoop dat we zo op een iets rustigere baan konden fietsen.
De weg na Suesca was inderdaad veel rustiger, maar ook onverhard en steil omhoog… Afgezien! Ik moest af en toe men fiets zelfs duwen… Na een dertigtal kilometer kregen we gelukkig terug asfalt waardoor het klimmen beter ging.
We hadden een kaart met hoogteprofielen en hieruit bleek dat het na Bogota enkel maar zou dalen tot aan het dorp San Gil… Wel San Gil ligt weliswaar 1000 meter lager dan Bogota, maar wat ons plan vergat te vermelden was dat er nog wel enkele “bergskes” tussen lagen… Het werden dus drie dagen met veel klimmen en dalen!
De tweede dag na Bogota verbleven we in het kleine maar heel gezellige dorpje Susa. Er was één hotelletje in het dorp maar dit bleek gesloten te zijn. We informeerden bij het gemeentehuis voor een eventuele slaapplaats en werden uitgenodigd in het huis van een lokale familie.
Het werd een hele gezellige avond en we kregen een privé-rondleiding door het dorpje. De volgende ochtend vroeg één van de zussen ons vlak voor vertrek echter geld voor onze overnachting. We waren verbaasd maar konden niet weigeren en betaalden zo uiteindelijk nog meer dan we normaal voor een hotel zouden betalen. Dit gaf onze fijne ervaring en leuke ontmoeting met de lokale bevolking toch een wrange nasmaak.
Na nog eens twee dagen op de fiets kwamen we aan in het dorp San Gil. We besloten hier wat te blijven omdat het een mooi dorp is. Het is echter Semana Santa in Colombia, een erg belangrijke week waardoor alle hotels hier volgeboekt zijn en de wegen enorm druk waren. Vorige nacht hadden we nog een bed in de hostal, maar deze nacht moeten we ons matje in de gang leggen…
De volgende etappe zullen we eerst nog moeten stijgen, maar dan kunnen we (hopelijk) afdalen tot aan de kust. We kijken er naar uit!