Op 4/4/12 kwamen we, zoals jullie konden lezen in het vorige verslag aan in het stadje San Gil. We besloten hier wat rust te nemen na de vermoeiende fietstochten van de afgelopen dagen.
San Gil staat bekend als de hoofdstad van de avontuurlijke sporten van Colombia. We besloten hierom om onze angsten opzij te schuiven en te gaan paragliden boven de immense Chicamocha canyon! De eerste dag hadden we pech… Juist op het moment dat ik in de lucht zou gaan, ging de wind liggen. Ik stond helemaal klaar in het gareel maar moest zeker een kwartier wachten voor de instructeur zei dat hij het erop ging wagen… Met een bang hartje en een immense gil sprongen we in de diepte! Maar jammer genoeg was de wind dus weg en daalden we gewoon af tot in de canyon waarna ze ons moesten komen ophalen met een busje.
Joris en de rest van onze groep konden niet meer springen.
De dag erna gingen we voor poging nummer twee! De wind zat goed en we sprongen bijna tegelijkertijd van de berg. En in plaats van de dalen, nam de wind ons deze keer helemaal naar boven en konden we veertig minuten lang genieten van fantastische uitzichten en het gevoel dat we echt aan het vliegen waren!
En het bleef niet bij deze ene uitdaging… Onze smaakpapillen werden op de proef gesteld… De lokale specialiteit in deze omgeving zijn geroosterde mieren. En we moesten deze natuurlijk wel uitproberen! Nadat we ons over het feit hadden gezet dat we een echte mier aan het verorberen waren, smaakten ze eigenlijk wel goed! Enkel de pootjes bleven af en toe tussen de tanden zitten wat vrij lastig was. 🙂
Op 9/4/12 vertrokken we uit San Gil om ons fietsavontuur verder te zetten. We hadden gewacht tot Semana Santa (pasen) gedaan was in de hoop dat het nu rustiger zou zijn op de weg, maar dit was jammer genoeg niet het geval…
Enorm veel vrachtwagens op de baan en geen berm om in te fietsen. Bovendien moesten we opnieuw beginnen met een stevige klim aangezien we terug naar de Chicamocha canyon moesten. En het bleef een baaldag… Na ca tien kilometer had ik een platte band… Nadat we deze gerepareerd hadden en een tweetal kilometer waren doorgereden, bleek dat ook Joris zijn band lek stond! Hierdoor verloren we erg veel tijd en de weg bleef stijgen…
Gelukkig haalden we het tot aan de top van de canyon en werden we beloond met fantastische uitzichten! Vanop de fiets konden we de pracht van de canyon nog meer voelen dan tijdens het paragliden. Vooral toen we na al dat klimmen bijna 30km aan een stuk konden afdalen, recht de canyon in! Het enige jammere was dat het verkeer hels was.. heel veel vrachtwagens, nog steeds geen berm en de chauffeurs in Colombia rijden echt gevaarlijk. Ze halen elkaar in in de bochten en moeten dan dikwijls in de remmen gaan staan als er een tegenligger aankomt. Sinds lange tijd ging ons helmpje nog eens op onze bol!
En zoals je natuurlijk kon verwachten, moesten we na de lange afdaling opnieuw beginnen klimmen… Gelukkig was er helemaal in het dal een nieuw hotel gebouwd waar we konden overnachten, want het begon intussen al te schemeren.
De volgende dag begonnen we dus met een stevige klim die ca 20km duurde. Maar daarna konden we afdalen tot in Bucaramanga. Dit is een erg grote stad en vlak voor we deze stad bereikten, werd het verkeer zo mogelijk nog drukker. We besloten om niet naar de grootstad te fietsen, maar naar het dorpje Giron, tien kilometer naast Bucaramanga. Zo konden we de dag nadien ook rond de stad fietsen en het meeste verkeer ontwijken.
Giron is een erg mooi, klein koloniaal stadje waar het heel gezellig is om gewoon rond te slenteren.
Men had ons gezegd dat het na Bucaramanga niet bergachtig meer zou zijn en dat we vooral zouden kunnen afdalen…. Dit was dus niet het geval! Het bleef heel de tijd op en neer gaan met een paar serieuze hellingen. En het weer zat ons ook niet mee…We kregen een stortbui over ons heen en waren te laat om onze regenkledij aan te trekken… Doorweekt kwamen we op de volgende bestemming aan…
En de weg bleef op en neer gaan tot we een aantal km voor het dorpje San Alberto kwamen. De bergen verdwenen achter ons en de omgeving werd zo plat als een schoteltje. Eindelijk!! Hier hadden we naar uitgekeken en de volgende dagen konden we dan ook een pak meer kilometers afleggen.
Enkel het verkeer bleef een probleem. Het was gewoon niet leuk fietsen meer en we werden af en toe zelfs bijna van de baan geduwd door de grote vrachtwagens.
Een 70 tal km na San Alberto zagen we dat er een splinternieuwe weg lag te blinken naast de drukke baan waarop wij zaten te fietsen. Er was niemand te zien, dus waagden we onze kans en besloten te fietsen op het gloednieuwe asfalt.
Na een aantal km kwamen we werkmannen tegen die het allemaal heel amuzant vonden en met zijn allen rond ons kwamen staan. En we weten niet vanwaar ze bleven komen, maar er kwamen alsmaar meer en meer mannen (en vrouwen) op ons toegelopen tot we helemaal omsingeld waren. 🙂
Na een tiental kilometer moesten we jammer genoeg terug naar de grote baan omdat de nieuwe weg nog niet afgewerkt was.
Omdat de weg zo druk bleef en we geen zin hadden om helemaal tot in Cartagena op zo’n baan te moeten fietsen, besloten we om in het dropje El Burro af te slaan naar het dorpje Mompox.
We kwamen zo op een zandweg terecht, maar er was nauwelijks verkeer. Wat een verademing na die verstikkende drukte!
En na een aantal kilometer was de weg terug geasfalteerd waardoor ons geluk helemaal niet meer opkon.
Het is echt bizar hoe ze in Colombia wegen aanleggen… Als je op een asfaltweg komt, stopt deze na een aantal kilometer en wordt een zandweg en na nog een aantal kilometer krijg je dan plots terug een strook asfalt. Alsof ze enkel maar geld hadden om een aantal stukjes van asfalt te voorzien…
Mompox bleek toch verder dan we gedacht hadden waardoor we besloten te overnachten in het lelijke stadje El Banco.
Het onweerde de hele nacht en de volgende dag moesten we terug starten op een zandweg… Na tien minuten waren wijzelf en onze fietsen volledig bedekt onder de modder.
Volgens ons plan was het nog 86 km tot in Mompox en volgens google zou het nog 95 km zijn. Na 75 km zagen we echter een bordje: Mompox 1 km. We dachten dat dit een vergissing moest zijn maar dit bleek dus niet het geval te zijn. Wat een meevaller!
We besloten een aantal dagen rust te nemen in Mompox omdat dit een gezellig dorpje was en omdat we anders veel te snel in Cartagena zouden aankomen. In het stadje was het echter zo warm dat we ons gewoon drie dagen in de hangmat legden en enkel ‘s avonds buitenkwamen 🙂
De enige activiteit die we hebben gedaan is een boottocht waarop we erg veel leguanen,vogels en een aantal brulapen zagen.
Toen we vertrokken uit Mompox moesten we nog een veertigtal km fietsen tot aan de ferry die ons over de rivier Magdalena moest zetten. De weg was erg slecht en we werden helemaal door elkaar geschud op de losse stenen, maar we haalden tijdig de ferry. En deze was gratis voor fietsers!
Na de ferry was de weg terug geasfalteerd en konden we terug vaart maken. De streek werd echter ook terug heuvelachtig….
En dit zou zo blijven tot in Cartagena.
We hadden ook weer pech met het weer, het was enorm heet, maar we kregen een aantal keer per dag een enorme regenbui over ons heen waardoor alles opnieuw doorweekt werd. Het enige voordeel was dat het slijk zo wel van onze fietsen gespoeld werd! 🙂
Na drie dagen kwamen we aan in de grootstad Cartagena. De weg erheen was niet leuk om te fietsen omdat het verkeer opnieuw drukker werd en er (zoals in bijna heel Colombia) geen zijberm was.
In de stad zelf was het ook enorm druk, maar hier waren de auto’s heel vriendelijk en gingen ze, raar maar waar, allemaal mooi opzij!
Cartagena is een mooie stad en we zullen hier een aantal dagen blijven. Dit was onze laatste fietsetappe in Zuid-Amerika. Vanaf hier nemen we de boot richting Panama vanwaar we een deel in centraal Amerika zullen fietsen.
Vanavond krijgen we hoog bezoek! Mijn moeder komt en zij neemt nieuwe Brooks zadels voor ons mee omdat ik nog steeds erg veel last heb van zadelpijnen. Ze blijft tien dagen bij ons en we zullen samen met haar nog een deel van de Colombiaanse kuststreek verkennen, vooraleer we beginnen aan ons nieuw avontuur in Panama.
We kijken enorm uit naar haar komst en zullen nu een tiental dagen genieten van échte vakantie 😉