Op 6/6/12 stapten we in San Diego uit het vliegtuig en ging er weer een hele nieuwe wereld voor ons open.
De USA is dan wel een westers land, de cultuur ligt toch mijlenver af van Europa.
San Diego was een leuke stad en dankzij de website warmshowers.com hadden we een zalig bed bij Brad en Ann. Aangezien logeren in de states niets voor onze portemonnee is, zullen we in grote steden vaak van deze website gebruik maken. Het is een soort couchsurfing maar dan speciaal voor fietsers.
De rest van de tijd zullen we voornamelijk gaan kamperen.
De eerste dagen in San Diego waren erg leuk, we bleven hier een drietal dagen om de sfeer van de stad op te snuiven. Daarna stapten we na een lange tijd terug op onze fiets… De eerste kilometers deden pijn maar we kregen de smaak al snel terug te pakken.
We kwamen echter al snel een aantal fietsers tegen die ons waarschuwden om het feit dat we de verkeerde richting uitgingen… De wind zou namelijk vooral van het noorden komen waardoor we deze weer steeds pal in ons gezicht zouden hebben. Sommige fietsers gaven ons zelfs het advies om een trein naar het noorden te nemen en met de fiets terug te keren.
Koppig als we zijn, sloegen we deze raad in de wind en zetten we onze tocht verder. We hebben immers Patagonië overleefd, we zouden de westkust van de USA dan ook wel overleven!!
De eerste dagen ging het ook zeer goed en van de wind was voorlopig nog niets te merken.
In de USA zijn er campings en deze zijn zeer goed voorzien voor fietsers. Er zijn namelijk de goedkopere hiker- bikersites die speciaal vrijgehouden worden voor wandelaars en fietsers. We waren zeer content dat deze plekken bestonden, want bijna alle campings langs de Californische kust waren hopeloos volzet. Het leuke aan de hiker- bikersites is ook dat er altijd wel één of meer andere fietsers staan en je altijd leuke verhalen kunt uitwisselen.
In San Diego kregen we van ons gastgezin Brad en Ann het boek “Bicycling the Pacific Coast” van Vicky Spring en Tom Kirkendall. Dit boek is soms wel een beetje verouderd, maar geeft voor alle dagen een fietstocht aan van camping tot camping met gedetailleerde afstanden en hoogteprofielen. Alle campings die hiker-bikersites aanbieden staan ook in het boek, dus als een dagtocht te lang of te kort is, kan je nagaan waar er een andere camping te vinden is. Het is een heel handig hulpstuk voor wie de westkust van Amerika wil fietsen.
Je moet wel goed navragen hoelang je als fietser op een plaats mag staan want de meeste plekjes zijn slechts voorbehouden voor een maximum van 2 dagen. Toen wij in Doheny state beach stonden, zagen we in ons boek dat onze volgende stop Los Angeles zou zijn. We hadden echter nog geen adres om te verblijven en besloten hierom een dag langer op de camping te staan zodat we de volgende dag naar een internetcafeetje konden gaan om een verblijf te regelen. We kregen echter te horen dat we maar één nacht op de hiker-bikersite mochten staan… De verantwoordelijke van de camping was hier heel streng op en wou absoluut geen uitzondering voor ons maken. We konden ook geen gewone kampeerplek nemen omdat alle plaatsen vol stonden…
We konden geen kant op gezien de camping na Los Angeles op een te grote afstand lag en we ook niet terug wilden rijden omdat we dan nòg verder zouden moeten fietsen om op één dag in de grootstad te geraken. Gelukkig was er een heel lief Amerikaans gezin dat ons aanbood om ons tentje mee op hun plekje te zetten. Rosa Maria, Arthur, Christopher en hun vrienden en familie gaven ons een fantastische avond compleet met Amerikaanse / Mexicaanse bbq. Om hen te bedanken hadden we Leffe voor hen gekocht die er vrij snel doorging… 🙂
De gastvrijheid van Amerikanen is echt super!
De eerste fietsdagen waren leuk en vrij plat maar waren om eerlijk te zijn nog niet zo mooi. De streek tussen San Diego en Los Angeles is erg stedelijk en het verkeer is dan ook vrij druk. Overal waren wel vrij brede bermen en op veel plekken waren er zelfs goede fietspaden. Dit maakte het fietsen wel aangenaam.
Na drie dagen kwamen we aan in de immens grote stad Los Angeles. Hier konden we opnieuw bij een warmshowergezin overnachten: Donna en Matt. Zij woonden vrij centraal aan de rand van Beverly Hills en Hollywood. Centraal is echter een groot woord in de kolos van Los Angeles… Het was nog vijftien kilometer fietsen van Venice Beach. We hadden die dag meer dan honderd kilometer gefietst, waren doodop en kwamen bij het vallen van de avond bij Donna en Matt aan. Donna verwende ons met een heerlijke warme maaltijd waarna we als een blok in slaap vielen. De volgende dag besloten we te wandelen naar Hollywood Boulevard aangezien dit volgens onze kaart vlak achter de hoek lag… Zoals ik eerder al vermeld heb ligt in Los Angeles echter niets “vlak achter de hoek” …
Na uren wandelen kwamen we aan de Walk of Fame, we bekeken de sterren, gingen een smerig Amerikaans pintje drinken en wandelden dan van pure vermoeidheid terug naar het gastgezin. We hadden zo ver gewandeld dat onze voeten onder de bleinen zaten… Pijnlijk, pijnlijk!
De volgende dag pakten we het slimmer aan en namen we de fiets om de stad te verkennen. Echte sterren hebben we jammer genoeg wel niet gezien…
Na drie dagen in Los Angeles fietsten we verder naar het noorden. We hadden ook leuk nieuws gekregen, namelijk dat mijn vader ons in San Francisco zou komen bezoeken, dus we waren erop gebrand om zo snel mogelijk door te fietsen.
We reden de stad uit langs Venice Beach in de hoop om een glimp op te vangen van alle bodybuilders en gekke mensen waarvoor deze plaats bekendstaat, maar het was nog vroeg en vrij bewolkt waardoor er jammer genoeg nog niemand op het strand aanwezig was.
De eerste dag kwamen we voorbij de poepchique wijk Malibu waar ook veel sterren wonen, maar eerlijk gezegd vonden we ook hier niets aan. Het was helemaal niet mooi en door het drukke verkeer was het absoluut niet leuk fietsen.
Die avond kwamen we op een camping waar nog drie andere fietsers stonden. We kochten met zijn allen een aantal flessen wijn die er iets te snel doorgingen… Het werd een leuke avond (te leuk) en ‘s ochtends hadden we beide een houten kop… Vooral Joris, die ziek was, zag enorm af!
We leerden ook waarom al het eten in speciale “wasbeerproof” bakken gestoken moest worden, want één van de fietsers was, waarschijnlijk door de hoeveelheid alcohol, vergeten om haar eieren en advocado’s van de tafel te nemen. De raccoons hadden ‘s nachts een eetfestijn gehad en van het eten bleef niets meer over!
Hoe verder weg we reden van Los Angeles, hoe mooier de natuur werd. Ook het verkeer nam af en het werd terug leuk fietsen. Vooral na Santa Barbara werd het mooi, de kust werd ruiger en overal zagen we zeehonden, zeeleeuwen, zeeotters en zelfs een school dolfijnen!
Op dit stuk kwamen we ook erg veel andere fietsers tegen. De mentaliteit van de fietsers hier was echter helemaal anders dan in Zuid-Amerika: bijna niemand stopte om een praatje te slaan, de meesten wuifden enkel vluchtig en reden dan verder. Later leerden we dat de meeste mensen hier vooral voor een kortere periode fietsen van San Francisco tot LA of San Diego en zo snel mogelijk op hun bestemming willen zijn omdat ze maar een beperkte tijd hebben.
Na San Simeon State beach werd de natuur echt spectaculair. Het werd heuvelachtiger en na elke bocht of berg hadden we de meest spectaculaire uitzichten. We begonnen jammer genoeg ook te begrijpen waarom de meeste fietsers naar het zuiden fietsen… ‘s Ochtends was het meestal windstil maar na de middag stak er een harde wind op en werd het echt vechten en afzien op de fiets… Tegen de avond ging de wind dan meestal terug liggen. We besloten hierom om alle dagen extra vroeg te beginnen zodat we tegen de namiddag op onze bestemming kwamen en zo de meeste wind misten. Dit bleek een goede strategie te zijn en we konden terug genieten.
Op een gegeven moment keek ik naar de kustlijn en zag ik opeens een fontein omhoog spuiten… Ik kon het bijna niet geloven, maar toen het weer gebeurde wist ik het zeker: een walvis!! Ik was door het dolle heen en had bijna geen stem meer nadat ik de longen uit mijn lijf geroepen had naar Joris zodat hij ze ook kon zien. Prachtig!! Jammer genoeg was het beestje te ver weg om een foto van te nemen. Maar de volgende dagen zagen we er nog een stuk of drie! Mijn geluk kon al niet meer op!
We kwamen aan Big Sur en deze streek van de kust is echt fantastisch mooi. Iedereen had ons gewaarschuwd voor de hellingen omdat die hier bijzonder zwaar zouden zijn, maar we hadden er absoluut geen last van en geraakten met gemak over de bergen. Het effect van 8 maanden fietsen werd nu pas goed duidelijk! 🙂
Omdat mijn pa naar San Francisco zou komen en we onvoldoende tijd hadden om het hele stuk te fietsen besloten we tot Monterey te rijden en daar een bus en trein te nemen. Het openbaar vervoer is hier perfect uitgerust voor fietsers, vooraan op de bus zijn speciale fietsrekken voorzien en op sommige grotere bussen (zoals de onze) kunnen de fietsen in een speciaal fietsrek in de kofferruimte onder de bus geschoven worden. Op de treinen zijn twee volledige wagons speciaal voorzien voor fietsers! Hier kunnen ze in Europa nog wat van leren!