Patagonië

Gezien wij ons, tijdens onze reis, beperkt hebben tot het grensgebied van Argentinië en Chili, is onderstaande info op dit deel van Patagonië van toepassing. Wij hebben geen ervaring met het Argentijnse kustgebied in Patagonië.

Beste reisperiode:

De beste reisperiode voor Patagonië is vanaf november tot maart. Vanaf oktober is het weer wel goed genoeg om te fietsen, maar veel ferry’s varen dan nog niet uit. Dit is bijvoorbeeld het geval voor de ferry tussen El Chalten (Arg) en O’Higgings (Chili). Zonder deze ferry ben je genoodzaakt een hele omweg te maken of een heel stuk Carretera Austral over te slagen.

Vanaf maart begint de patagonische winter die heel koud is en dus niet aan te raden op de fiets.

Omgeving en klimaat:

Het klimaat in Patagonië wordt sterk bepaald door de Andes.

Aan de Argentijnse kant is het veelal droog en bestaat de streek voornamelijk uit pampa. Aan de grens met Chili vind je veel meren en gletsjers.
De bekendste gletsjer is de Perito Moreno bij El Calafate. In de streek rond El Chalten bevinden zich veel kleinere gletsjers die veel minder toeristisch zijn, maar minstens even mooi.
Ook het merengebied rond Bariloche en San Martin de Los Andes is zeker de moeite waard, al was dit nu bevuild door de vele vulkaanas die de vulkaan Puyehue uitspuwde.

De Chileense kant is over het algemeen veel vochtiger en groener en wordt gekenmerkt door zijn vele meren, fjorden, rivieren, watervallen en gletsjers. Vooral de Carretera Austral die door een groot deel van dit gebied loopt is een must voor elke fietser in het gebied!

Zowel Chileens- als Argentijns Patagonië is zeer dun bevolkt.
Je vindt hier veel nationale parken die zeker de moeite waard zijn om te bezoeken.
Voor ons persoonlijk was de Chileense kant in zijn totaliteit veel mooier en interessanter.

Ook tijdens de zomer zijn in dit gebied warmere kleren zeker niet overbodig.
Al is de zon zeer sterk, de temperaturen komen niet dikwijls boven de 20° en ‘s avonds kan het heel sterk afkoelen.

De wind blaast meestal vanuit het westen of noord-westen. Windsnelheden van 6 à 7 Beaufort zijn geen uitzondering en kunnen het fietsen knap lastig maken. Om deze reden fietsen de meeste reizigers van noord naar zuid, waardoor je meer kan genieten van meewind.
Gelukkig worden deze stormwinden ook wel regelmatig afgewisseld door windstillere dagen (2-4 Beaufort), zodat je als fietser toch ook zeker de kans krijgt om van de schoonheid van dit gebied te genieten.

wegen:

Chili:
Veel wegen zijn er niet in Patagonië. Dikwijls zijn de grote wegen de enige optie en zijwegen leiden dikwijls enkel naar estancias vele kilometers verderop.

Ruta 9 is geasfalteerd en zeker vanaf Punta Arenas tot de afslag naar Argentinië vrij druk. Gelukkig zijn hier wel ruime zijstroken, wat het fietsen niet al te gevaarlijk maakt.
Dit is de enige mogelijkheid om vanuit Punta Arenas naar Puerto Natales te geraken.

Vanuit Puerto Natales loopt de weg nog door tot aan Cerro Castillo (grens met Arg.).
Om vanuit hier naar Torres Del Paine te gaan, moet je via ongeasfalteerde, winderige wegen rijden. De omgeving is prachtig, maar de staat van de weg maakt het soms knap lastig.

Om verder naar het noorden te gaan moet je terug via Cerro Castillo Argentinië binnen rijden om via El Calafate en El Chalten terug in Chili te komen.
Een weg over land door Chili is er niet. Het enige alternatief is per boot vanuit Puerto Natales tot Puerto Mont.
Op vele wegenkaarten staat er ook een kortere weg naar El Calafate, ten noorden van Torres Del Paine, maar dit is een private weg en kan dus niet gebruikt worden (geen officiële grensovergang).

Indien je vanuit El chalten terug Chili wil binnenrijden moet je eerst via een onverharde, maar mooie weg tot aan Lago Del Desierto. Hier neem je een ferry tot aan de douane en vervolgens geraak je via een wandelpad aan de Chileense grens. Hier raden wij aan gebruik te maken van de paarden van de douane om de fietstassen te dragen.Dit is een heel moeilijk stuk over een steil, smal bergpad door riviertjes, over boomstammen, enz.
Vanaf de Chileense grens loopt er een gravelweg (in zeer slechte staat) steil naar beneden tot aan Lago O’Higgings waar zich de Chileense grenspost bevindt.

Vanaf Villa O’Higgings begint de Carretera Austral. De mooiste weg van Patagonië is voor het grootste deel onverhard (behalve het stuk tussen Villa Cerro Castillo en Puerto Cisnes), maar in redelijke staat. Vooral rond het Lago General Carrera is de weg heel slecht.
De Carretera Austral kenmerkt zich ook door veel korte, maar steile klimmetjes en door grote stukken wasbord.
Indien je van de Carretera Austral afwijkt om via Futaleufù naar Argentinië te rijden, moet je over een heel stuk weg in slechte staat.

Boven Puerto Mont zijn er meer wegen, waarvan veel geasfalteerd zijn. Hier hebben wij echter niet gefietst.

In het zuiden (langs de Chileense grens) ben je genoodzaakt de ruta 40 te volgen. Dit is een geasfalteerde weg en de Argentijnen rijden hier zeer snel. in tegenstelling tot de Chilenen, rijden zij ook niet in een bocht rond fietsers, maar er vlak naast. Hierdoor krijg je dikwijls een windstoot in de rug die je gevaarlijk kan doen afwijken. De omgeving bestaat voornamelijk uit pampa en steekt na 2 dagen tegen.
Indien je vanuit Cerro Castillo (Chili) komt en naar El Calafate wil, kan je een stuk afsnijden, maar dan moet je via een gravelweg die op veel plaatsen in heel slechte staat en amper befietsbaar is. Hier heb je wel minder verkeer en is de omgeving wel iets mooier.

Als je vanuit Futaleufu (Chili) Argentinië binnenrijdt, rij je eerst via een gravelweg (afwisselende staat) tot aan Trevelin. Vanaf hier is de weg geasfalteerd tot aan Esquel.
Vanuit Esquel heb je 2 mogelijkheden om naar het noorden te rijden: De geasfalteerde ruta 40 of via PN Los Alerces.
Wij raden iedereen aan om via PN Los Alerces te rijden. Deze route is grotendeels onverhard, maar in redelijke staat en zeer mooi. Enkel het stuk tussen het nationaal park en Cholila is in slechte staat.

Ter hoogte van Epuyen, kom je dan terug op de routa 40, maar dit stuk tot aan San Carlos de Bariloche is iets aangenamer, doordat de omgeving mooier is. Het blijft wel een drukke baan en opletten is dus zeker noodzakelijk.

Na Bariloche volgden wij nog even R40, om dan via het merengebied richting San Martin de Los Andes te rijden.
Tot iets voorbij Villa La Angostura is de weg verhard. Daarna volgt een lang stuk onverharde weg van afwisselende kwaliteit tot enkele kilometers voor San Martin.

Na San Martin reden wij richting Pucòn. Deze mooie weg met bijna constant uitzicht op de vulkanen, was bijna volledig geasfalteerd, met uitzondering van het stuk door PN Lanin.

Slaapplaatsen:

In alle stadjes zijn hostals te vinden waar je kan overnachten.
Echter tussen deze stadjes zijn de afstanden heel groot, waardoor een tent noodzakelijk is.

Zowel in Chili als in Argentinië is het land naast de weg bijna overal afgezet met prikkeldraad. Soms ben je genoodzaakt om vlak naast de weg te kamperen (vooral in Argentinië), maar meestal vind je wel een plaats iets van de weg af (meestal naast riviertjes) of bij estancias.

In de nationale parken is wild kamperen verboden, maar hier bevinden zich dikwijls vrije, gratis campings of campings met meer faciliteiten waar je tegen betaling kan slapen.

Eten en drinken:

Gezien de lange afstanden, moet je steeds zorgen voor eten voor 2 à 4 dagen (afhankelijk van de afstand tot het volgende dorp). In Zuid Chili is het op veel plaatsen mogelijk om water te drinken uit de bergriviertjes.

Wat is ons het meest bijgebleven:

– De schoonheid van de natuur!
– El Chaltén ( Arg.) + de ‘weg’ naar O’ Higgings,
– Heel de Carretera Austral en zijn nationale parken (Chili)!
– De vriendelijkheid van de mensen,
– San martin de Los Andes,
– De hevige winden,
– De steile hellingen die ons soms bloed, zweet en tranen kostten, maar steeds leidden tot prachtige uitzichten.

Wat is ons het meest tegengeslagen:

– El Calafate,
– Alles is redelijk duur,
– Soms het weer,
– Het verkeer in Argentinië,
– Het feit dat bijna alle land afgezet is met prikkeldraad.

Nuttige weetjes:

– In Argentinië kunnen wc’s bijna nooit op slot,
– Zowel in Argentinië als in Chili betaalt men met peso’s, maar beide munten hebben een groot waardeverschil.
– In Chili rijden automobilisten met een grote boog rond fietsers en zegt iedereen goede dag, in Argentinië veel minder,
– Op de Carretera Austral zijn er enkel banken in Coihaique en Cochrane (geen visa). Je moet als je van El Chaltén komt dus zeker zien dat je genoeg geld bij hebt!
– In Villa Manihuales is een casa de cyclistas, waar je als fietser gratis kan overnachten.
– In beide landen spreekt men officieel de zelfde taal, maar het Spaans in Chili verschilt sterk van het Argentijnse Spaans.
– Veel mensen rijden hier met Pick-ups, waardoor liften in geval van nood geen probleem is.