Punta Arenas – Puerto Natales

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om toch maar niet naar Ushuaïa te gaan. De uiteindelijke kostprijs, het weer en de tijd die we zouden verliezen leken ons toch wat overdreven.
Zeker aangezien de enige reden om naar Ushuaïa te gaan was om van het zuidelijkste stadje ter wereld te vertrekken. Voor de rest zie je hier vooral schapen en pampas. Een uitzicht dat we ongetwijfeld nog dikwijls gaan tegenkomen.

We besloten dan maar om ineens richting Puerto Natales te vertrekken en een ommetje te maken via een Pinguïnkolonie. De wind viel mee en we fietsten ongeveer 60 km tot op 10km van de kolonie. Daar werden we echter tegengehouden omdat het reservaat ‘s avonds sloot. Het was plots verboden om daar te kamperen en ook de weg die we moesten nemen om verder te rijden richting PN, bleek gesloten. Een serieuze domper op de feestvreugde uiteraard, maar gelukkig werden we opgevangen door een vriendelijke Estancia-eigenaar die ons onderdak aanbood in zijn huis. Het werd een gezellige avond met een lekkere maaltijd en een leuk matchke ping pong.
Kelly kreeg het wel een beetje benauwd, doordat ze teveel TV kijkt en dacht dat ze zou vermoord worden voor haar ingewanden. Het kon gebeuren…

De volgende dag reden we door richting de pinguïns. De wind blies nu iets harder, 7 Beaufort (volgens het weerbericht), en het duurde dan ook enkele uren voor we de 16km tot aan de kolonie hadden afgelegd. De controlepost die ons gisteren tegenhield, liet ons nu gratis passeren uit respect voor onze moed. De uitgestippelde weg bleek  echter nog steeds gesloten.
De Pinguïns waren wel eens leuk om te zien, maar nog niet heel talrijk aanwezig.
Dan maar terug richting de grote baan (40km terug). Omdat dezelfde weg terugfietsen niet aan ons besteed is, reden we mee met enkele Chilenen die een dag vrij hadden omwille van de hevige storm. 150km/u op een zandweg met onze fietsen in de koffer.

Aangekomen op de grote weg (ruta 9) gingen we terug fietsen. Door het platte landschap had de wind hier echter nog meer vrij spel en haalden we een gemiddelde snelheid van nog geen 5km/u. Kelly waaide zelfs enkele keren bijna in de beek en onze knieën begonnen snel pijn te doen.
Ook al deed de schoonheid van de plaatselijke vogels (oa. roze flamingo’s in de sneeuw en onze eerste condors) de pijn een beetje verzachten, de sneeuw-, hagel-, regenbuien en de wind zorgden ervoor dat de lol van het fietsen er snel af was. We waren dan ook heel blij dat we, met de lichte hulp van de vriendelijke camionchauffeur Eduardo, ‘s avonds in Puerto Natales aankwamen.
Een warme douche en een zacht bed doen wonderen en morgen rijden we, met nieuwe moed, verder richting Torres Del Paine. De wind is trouwens wat gaan liggen, er wordt nog maar 6 Beaufort verwacht…

Foto’s vinden jullie in de fotogalerij!