Hola Chico’s!!!
Er zijn inmiddels weer een aantal weken gepasseerd sinds het laatste verslag dus er valt weer veel te vertellen! We zullen proberen om het kort maar toch krachtig neer te pennen!
Ons vorige verhaal eindigde in Cohaique. Daar moesten we enkele dagen schuilen voor de regen en de rukwinden. Na vier dagen leek het weer beter en vertrokken we terug met goede moed op de Carretera Austral.
De weg heeft intussen ons hart volledig veroverd omwille van zijn schoonheid en toch ook wel moeilijke passages. Want telkens we een moeilijk stuk overbrugd hadden, waren we supertrots op onszelf en kwamen we in de mooiste gebieden.
Onze eerste stop was in het kleine dorpje Villa Manihuales. We waren onderweg fietsers tegengekomen die ons vertelden over een “casador de cyclistas”. Na even informeren bij de plaatselijke panaderia vonden we het huis van Jorge. Hij is een enthousiaste Chileen die zijn huis openstelt voor fietsreizigers. We kregen een bed, konden ons maaltje koken in zijn keuken en genoten van de beste warme douche die we tot nu toe kregen! En dit allemaal voor niets, zolang we maar een bericht achterlieten in het gastenboek.
De dagen nadien sloeg het weer opnieuw om en reden we enkele dagen in de striemende regen. Dit kon ons echter niet deren omdat we door het wondermooie Parque Nacional Quelat reden. De natuur hier was echt prachtig. We reden door een soort van nevelwoud met duizenden watervallen rondom ons. De regen maakte de omgeving alleen maar mooier en misterieuzer. Hier konden we wel dagen blijven rondfietsen!
Na het park kwamen we in een klein dorpje Puyuhuapi. Hier zetten we ons tentje op op de plaatselijke camping gerund door La Mama. We hadden gehoopt om van de termen te kunnen genieten maar hier vroegen ze echt schandalig hoge prijzen voor waardoor we ze links lieten liggen.
Na Puyuhuapi ging het verder richting Argentijnse grens en het dorpje Feutalefeu. Het weer werd eindelijk stralend en voor de eerste keer konden onze melkwitte benen genieten van de zonneschijn. Met zonnebrand als gevolg natuurlijk…
Vlak voor Feutalefeu moesten we met pijn in het hart afscheid nemen van de carretera Austral. De weg die we zo gevreesd hadden maar waar we uiteindelijk zoveel van genoten hebben!
Aangekomen in Argentinie kwamen we opnieuw op de slechte versie van de gravelweg… Onze fietsen en onze gewrichten kregen het opnieuw hard te verduren. We stopten even in het dorp Esquell, voornamelijk om voorraad in te slaan want in het dorp/stadje is eigenlijk niets te beleven en echt mooi vonden we het ook niet.
Na deze stop ging het verder richting El Bolson. We hadden de keuze tussen een drukke asfaltweg of tussen een (waarschijnlijk) slechte maar veel mooiere gravelweg door het parque nacional Los Alerces.
We gingen voor de tweede optie en hebben het ons geen moment beklaagd. De weg in het park zelf was van goede kwaliteit en het park was wondermooi. We reden constant naast mooie blauwe meren en de zon scheen overvloedig. In het park waren veel kampeermogelijkheden voorzien, van gratis campings tot georganiseerde (vrij dure) campings.
Van zodra we uit het park waren, kwamen we op één van de slechtste gravelwegen tot nog toe… We zagen het op een gegeven moment echt niet meer zitten en dachten al na ca 30 km om te stoppen en te kamperen. We zetten toch door en op een gegeven moment kwamen we wegenwerken tegen. De wegenwerkers zagen ons ploeteren naast de nieuw aangelegde asfaltweg en zeiden dat wij als eersten op de nieuwe baan mochten fietsen! Zaaaaalig, het asfalt was zelfs nog een beetje nat! En de auto’s die op de slechte zandweg naast de baan moesten rijden, keken maar groen naar ons twee fietserkes! 🙂
We kregen zo’n boost dat we die dag uiteindelijk 95 km fietsten tot aan het dorpje Epuyen. Hier verbleven we op de camping Refugio del Lago bij de lieve Franse gastvrouw Sophie. Het was er zo mooi en zo rustgevend dat we besloten om een dagje te rusten en te gaan kajakken en zwemmen in het meer. We genoten met volle teugen!
Na deze stop kwamen we aan in het dorpje El Bolson. Een gezellig stadje met iets meer toeristen.
We bleven hier twee nachten om dan verder de ruta 40 te volgen naar San Carlos de Bariloche. De weg hierheen was mooi maar door de mist en de regen zagen we jammer genoeg niet veel van de uitzichten. En dit stuk weg is echt druk, soms werden we bijna van de baan geduwd door vrachtwagens, waardoor de tocht ons niet echt kon bekoren.
Bariloche is een grote stad en op het eerste zicht niet zo mooi. Van hieruit gaat het naar de laatste stop in Patagonië: San Martin de Los Andes. Het wordt nog afwachten of we tot daar kunnen fietsen gezien het gebied het hard te verduren kreeg omwille van de vulkaanuitbarsting van de nabijgelgen Chileense vulkaan in juni 2011. We kregen verschillende berichten van fietsers die door het gebied reden. De ene zei dat het geen probleem was, terwijl anderen gelift hebben omdat er te veel as lag en het absoluut niet te doen was.
Hoe het ons zal vergaan zullen jullie kunnen lezen in ons volgende verslag!