San Carlos de Bariloche (Arg.) – San Pedro de Atacama (Chili)

Goedemorgen!

Vooreerst wensen we iedereen alvast een gelukkig 2012!!

Wij zitten ondertussen helemaal in het noorden van Chili in het stadje San Pedro de Atacama.
Hoe het ons de vorige weken is vergaan, kunnen jullie hieronder lezen.

Na een paar dagen rust in Bariloche vertrokken we vol goede moed richting San Martin de Los Andes. We moesten door het gebied waar in juni 2011 vulkaan Puyehue tot uitbarsting kwam. De vulkaan spuwt nog steeds dagelijks as en het was afwachten hoe de tocht zou verlopen. We hadden van verschillende fietsers uiteenlopende meningen gehoord. Sommigen zeiden dat fietsen geen probleem was, terwijl anderen dan weer zeiden dat het totaal onmogelijk was.

We begonnen aan onze tocht maar spraken voor de rit al af dat we zouden liften zodra de situatie te ernstig zou worden.
De eerste veertig kilometer vielen goed mee, maar dan kwamen we echt in het asgebied terecht. Wegenwerkers zijn constant bezig om de assen van de straat te vegen zodat deze bereidbaar is, maar we merkten toch vrij snel dat de as op onze ademhaling werkte. Het was wel een zeer vreemde ervaring, overal lagen dikke stapels as, in het meer dreef een bruine aslaag en zelfs de dieren zaten bedekt onder het goedje.
Omdat we meer en meer problemen kregen, Joris kreeg zelfs stemproblemen, besloten we dat het na 70 km genoeg geweest was en gingen we liften. Kamperen was trouwens toch onmogelijk daar de volledige bodem langs de kant van de weg onder een dikke aslaag lag en ook alle georganiseerde campings gesloten waren.
We kregen gelukkig een lift en kwamen diezelfde avond aan in San Martin de Los Andes.

San Martin is een leuk maar hautain stadje. Hier woont echt de gegoede bevolking van Argentinië en de prijzen liggen hier dan ook een pak hoger.
Het dorpje was echter heel gezellig en we hadden het geluk dat er een kleine hittegolf heerste zodat we heerlijk konden gaan zwemmen in het meer.
In San Martin spraken we ook af met Harry en Ivana, die ook met Santosfietsen van Antartica tot Ushuaïa trokken. Het werd een toffe avond en we kregen zeer veel tips!

Ons eerste plan was om na San Martin een bus te nemen naar Mendoza en vandaar verder te fietsen naar het noorden. De bussen in Argentinië zijn echter vrij duur en na wat opzoekwerk ontdekten we dat we voor bijna de helft van de prijs een bus naar het noorden van Chili konden nemen.

We besloten hierom om nog een eindje te fietsen naar de Chileense stad Pucon. Nog een aantal dagjes Patagonië dus en we hebben het geweten! De wind liet weer goed van zich voelen… Maar de weg was fantastisch! Heel de tijd asfaltweg en uitzicht op vulkaan Lanin.

Nadat we de Chileense grens hadden overgestoken volgde er echter nog een heel gevaarlijke afdaling op een onverharde weg. Zelfs automobilisten stopten en waarschuwden ons voorzichtig te zijn.
Gelukkig kregen we na deze afdaling terug asfaltweg en konden we met een geruster hart verder richting Pucon fietsen. Vulkaan Lanin was uit het zicht verdwenen, maar nu hadden we uitzicht op een andere vulkaan: Villarica. Deze behoort volgens ons boekje tot de tien actiefste vulkanen ter wereld en er kringelde dan ook constant rook uit.

Toen we aankwamen in Pucon, bleek dat we de vulkaan konden beklimmen. Dit leek ons echt een ervaring aangezien je op de top de lava zou kunnen zien.
Het weer sloeg echter om waardoor de vulkaan de komende dagen niet beklommen kon worden. Dit was een domper op onze feestvreugde, maar we probeerden het niet aan ons hart te laten komen en gingen in de plaats hiervan dan maar hydrospeeden. Hier moet je met een piepschuimen klein vlotje een wilde rivier afzwemmen. Je steekt je armen in het vlotje en kan er met je bovenlichaam op rusten. (voor verduidelijking kunnen jullie de foto’s bekijken!)
Het was een zeer leuke ervaring en we hebben ons rotgelachen!

Na een paar dagen, namen we de bus richting Santiago. Van hieruit konden we twee uur later een bus richting Calama nemen.
Na twee busritten van in totaal 36 uur kwamen we aan in de stad Calama in de Atacamawoestijn.
Calama is een zeer ongezellige stad en er valt weinig te beleven. We wilden graag de grootste kopermijn gaan bezoeken maar dit was omwille van de feestdagen niet mogelijk. We hebben dus jammer genoeg een aantal doelloze dagen in deze stad moeten doorbrengen. We wilden hier kerst vieren, maar alles was dicht waardoor we ons moesten redden met een koud Chinees buffet… om half elf lagen we al in ons bedje. De verhalen van de gezellige familiefeesten met een overdaad aan eten staken ons de dag erna toch een beetje de ogen uit…

We waren zeer blij dat we na kerst de nodige inkopen konden doen en onze fietstocht konden verderzetten naar San Pedro de Atacama.

Dit betekende onze eerste tocht door de droogste en warmste woestijn ter wereld. Maar we zouden Kelly en Joris niet zijn als we ook hier geen regenbui op ons dak kregen natuurlijk… volgens ons achtervolgt die bui ons een beetje… De regen trok gelukkig wel weg, maar de weg bleef bewolkt waardoor we jammer genoeg niet van de (vermoedelijk) zeer mooie uitzichten konden genieten.

We kregen ook direct onze eerste klim te verwerken naar een hoogte van ca 3600 meter. De rit naar San Pedro was in totaal ca 100 kilometer waarvan we er 70 moesten klimmen. De eerste klim duurde 62 kilometer en was een echte kuitenbijter… Temeer daar je niet zag dat je klom. De woestijn rondom ons steeg eveneens waardoor het leek of de weg vlak was, maar het tegendeel hiervan was dus waar. Als je achterom keek, zag je goed hoever je aan het klimmen was. Dit verklaarde dan ook direct de hele zware, vermoeide benen en het feit dat je niet vooruit kwam, ondanks het feit dat je hersens de helling niet registreerden. Met andere woorden: 62 km “vals plat”! Niet te doen, en het bezorgde ons enkele zware momenten.

Toen we eindelijk de top bereikten werden we beloond met de meest fantastische uitzichten op de spectaculaire Vale de Luna en de omringende vulkanen. We vergaten de helse klim (bijna) onmiddellijk.  We konden eindelijk een stuk dalen, maar toen de weg na 20 km opnieuw begon te stijgen, ging ons lichtje uit en besloten we om ons tentje in de vallei op te zetten. We hadden een spectaculair uitzicht op de zonsondergang die de hele omgeving in brand leek te zetten. Het feloranje licht veranderde nadien in een romantische roze gloed die alle vulkanen en bergen omlijstte. Fantastisch!
De volgende dag was het slechts 10 kilometer naar San Pedro, maar we deden er meer dan twee uur over omdat we constant stopten om van het wondermooie uitzicht te genieten.

San Pedro de Atacama ligt in een oase in de woestijn en heeft veel charme. Alles is hier wel gericht op het toerisme maar het dorpje heeft zijn gezelligheid weten te behouden. De omgeving is hier ook supermooi waardoor je zeker een aantal uitstappen moet maken.
Wij gingen naar de Tatiogeisers en gingen zwemmen in een zoutmeer. De geisers zijn spectaculair maar spuiten enkel in de ochtend waardoor alle tochten om vier uur ‘s morgens vertrekken, slik. Maar het is zeker de moeite waard.
We bezochten ook zoutmeer Laguna Cejar waar we in konden zwemmen. Dit is ook een ervaring op zich. Van zwemmen is geen sprake daar je gewoon drijft en elke beweging vrij belachelijk lijkt… Je komt ook nauwelijks vooruit in het dikke water.
Nadien zagen we wit van het zout en gingen we dit afspoelen in een meer dat gevormd was door een meteorietinslag. Om de dag af te sluiten wandelden we op een ander zoutmeer en dronken we een lekker pisco sour.

Vanavond is het oudjaar en hopen we een klein feestje te kunnen hebben. San Pedro is echt een toeristendorpje dus we vermoeden dat dit zeker geen probleem zal zijn! 🙂

Binnen een paar dagen vertrekken we richting Bolivië en zullen we een klim moeten maken naar vier à vijfduizend meter. Hoe we dit zullen overleven zullen jullie in een volgend verslag kunnen lezen!