Bikepackers

San Pedro de Atacama was echt super. Buiten onze uitstapjes naar de Geisers en het zoutmeer bleken ook de volgende dagen in dit dorp boordevol avontuur.
Samen met enkele vrienden vanop de camping beleefden we een gezellige avond aan een kampvuur. Onze Chileense vrienden zorgden voor de gezellige sfeer met live muziek en anderen zorgden ervoor dat het vuur niet uitging. Dit, in combinatie met een lekker pintje, maakte het super gezellig, tot er plots 50m verder een volledige boom in brand stond.
Al snel verscheen de brandweer vergezeld van de politie en moesten we gaan lopen. Ook al hadden we met die brand niets te maken, met de politie wilden we nog minder te maken hebben…
Gelukkig geraakte uiteindelijk iedereen veilig terug op de camping, al hield Kelly er wel enkele schrammen en schaafwonden aan over.

De volgende dag werd er nog even over nagepraat, maar al snel moesten we ons klaar maken voor het oudjaarsfeestje.
Dit feestje begon voor ons om 19u, met het hoogtepunt van de avond. Via skype belden we met onze vrienden van den atletiek die bij Steven een feestje hadden georganiseerd. Super tof om hen nog eens te zien en te spreken en om samen af te tellen naar nieuwjaar (bij ons was het toen 20u). Ook spraken we nog andere vrienden en familie aan de telefoon, wat toch deugd deed na zo’n tijdje in het buitenland te zijn.

Hierna maakten we ons klaar voor ons feestje. Dit begon met een BBQ, om daarna voort te feesten in de woestijn. Van vuurwerk was er geen sprake, maar onderweg naar de woestijn bleven we hangen in een bar waar het feest volledig losgebarsten was. De woestijn hebben we dus niet gehaald, maar het feestje mocht er zijn. Om 4u30 gingen we terug naar de camping. Het was zeker een geslaagd oudjaar, maar toch moeten we toegeven dat we onze vrienden ook wel enorm gemist hebben!

Na nog een heel rustige dag in San pedro (zou het feestje daar iets mee te maken hebben gehad?), vertrokken we naar Bolivië.

Naar Bolivië hadden we heel erg uitgekeken. Vanaf hier begon voor ons het echte Zuid-Amerika. Chili en Argentinië waren ook schitterend, maar toch nog relatief ‘westers’ in onze ogen.
De weg ernaartoe begon met heel lang aanschuiven aan de grenspost van Chili. Toen we hier eindelijk voorbij waren, begonnen we aan de 40km naar Bolivië. De weg was dan wel geasfalteerd, maar steeg van 2500m naar 4600m. Het was een heel zware rit, die begon in 45° C en eindigde in 5°C. Boven kregen we enorm veel last van hoofdpijn, ten gevolge van de grote hoogte. De Boliviaanse douanier gaf ons hierom prompt een zak Cocabladeren om op te kauwen. Dit hielp slechts een klein beetje en we bleven dan ook een dag langer in de Refugio net voorbij de grens, om ons aan te passen aan de hoogte.

In de refugio kwamen we nog 2 fietsers tegen die net van de Altiplano kwamen en ons vertelden dat ze nooit regen hadden gehad, ondanks het regenseizoen. Wij hoopten uiteraard dat wij van hetzelfde geluk mochten genieten, maar zoals jullie al lazen in onze vorige verslagen, zou dit in ons geval wel een hele ommekeer betekenen…

De fietsers vertrokken verder richting Chili en 5 minuten later begon het te regenen. De regen veranderde in een sneeuwstorm en even later was alles wit.
Gelukkig was het de volgende dag iets warmer en smolt de sneeuw snel, waardoor we besloten te vertrekken.
In de voormiddag was het prachtig weer en genoten we met volle teugen van de ongelooflijk mooie omgeving. Hoewel de wegen hier niet meer zijn dan bandensporen van 4×4 wagens en het dus moeilijk is om sneller dan 9km/u te fietsen, was het een plezier op de fiets. Dikwijls leidden de sporen ons wel enkel naar uitkijkpunten en moesten we steeds opnieuw zoeken naar de juiste ‘weg’, maar na enkele keren vragen aan voorbij rijdende chauffeurs, wisten we de juiste richting te houden.

Na de middag hoorden we de eerste donderslagen en al snel zagen we het onweer dichterbij komen. Overal zagen we bliksemschichten tot op de grond neerdalen, bijna onmiddellijk gevolgd door een hevige donderslag. Aangezien er op de Altiplano nergens een plaats is om te schuilen, besloten we zo snel mogelijk te fietsen om voor het onweer te blijven.
Gezien we nu reeds op 4700m hoogte zaten, we nog steeds veel last hadden van de hoogteziekte en de weg van slechte kwaliteit was, was dit trappen voor ons leven tegen 7km/u. Gelukkig bleek dit net snel genoeg en zagen we de bliksems neerkomen op de weg achter ons. De lucht was zo elektrisch geladen dat ons haar letterlijk recht omhoog stond. Een grappig gezicht (vooral bij Kelly, die plots groter was als mij), maar vooral heel gevaarlijk aangezien wij het hoogste punt op de vlakte waren…

Gelukkig kwamen er plots 2 jeeps voorbij die onze fietsen op hun dak konden leggen en ons meenamen naar het volgende dorpje waar we binnen konden slapen. De jeeps bleken een toeristische toer te doen over de altiplano en we leerden hier enkele toffe mensen kennen die veel geld hadden betaald voor deze toer. ‘s Avonds mochten we mee genieten van hun heerlijk avondeten en ook de volgende morgen en middag werden we getrakteerd op super lekker eten. Aangezien er ‘s nachts meer dan 20cm sneeuw was gevallen, was het onmogelijk om ons op de altiplano te oriënteren, zeker omdat de sporen, die ze hier wegen noemen, nu niet meer te zien waren. We waren dan ook heel blij dat we plots onverwacht in een jeeptoer zaten en dat we veilig in Uyuni zijn geraakt. We gaven de chauffeur nog snel al ons geld dat we op zak hadden (14€) en boekten een hostal.

Uyuni is vooral bekend om zijn enorme zoutvlakte, die we in normale omstandigheden wilden overfietsen. Echter door de vele neerslag, was deze zoutvlakte nu volledig ondergelopen, waardoor we enkel een klein stukje konden zien door er een met een jeep naartoe te rijden. Dit bleek nog steeds indrukwekkend, maar we waren toch ook wel wat triestig dat we dit, net als de rest van Bolivië, niet vanop de fiets konden zien.

Ook de volgende dagen waren we genoodzaakt om, omwille van overstromingen, modderstromen en stormen, de bus te nemen.
We besloten dan ook met veel spijt in ons hart om snel via La Paz naar Copacobana aan het Titicacameer te rijden en vandaar terug te beginnen fietsen richting Peru. De tijd die we hier mee uitspaarden hopen we in Centraal Amerika te fietsen.

Vanuit Copacobana bezochten we nog Isla del Sol, waar zich oude Inca-ruïnes bevinden. De Ruïnes stelden dan wel niet veel voor, de wandeling over het eiland was zeker wel de moeite waard.

Nu zijn we ondertussen in Puno, Peru aan de andere kant van het Titicacameer. De weg er naartoe was druk en saai, maar de mensen tot nu toe heel vriendelijk, wat veel goed maakt. In Puno blijven we enkele dagen, aangezien Kelly een beetje ziek is, en daarna rijden we verder door richting Cusco en Machu Pichu….

Tot binnenkort!

Goedemorgen!

Vooreerst wensen we iedereen alvast een gelukkig 2012!!

Wij zitten ondertussen helemaal in het noorden van Chili in het stadje San Pedro de Atacama.
Hoe het ons de vorige weken is vergaan, kunnen jullie hieronder lezen.

Na een paar dagen rust in Bariloche vertrokken we vol goede moed richting San Martin de Los Andes. We moesten door het gebied waar in juni 2011 vulkaan Puyehue tot uitbarsting kwam. De vulkaan spuwt nog steeds dagelijks as en het was afwachten hoe de tocht zou verlopen. We hadden van verschillende fietsers uiteenlopende meningen gehoord. Sommigen zeiden dat fietsen geen probleem was, terwijl anderen dan weer zeiden dat het totaal onmogelijk was.

We begonnen aan onze tocht maar spraken voor de rit al af dat we zouden liften zodra de situatie te ernstig zou worden.
De eerste veertig kilometer vielen goed mee, maar dan kwamen we echt in het asgebied terecht. Wegenwerkers zijn constant bezig om de assen van de straat te vegen zodat deze bereidbaar is, maar we merkten toch vrij snel dat de as op onze ademhaling werkte. Het was wel een zeer vreemde ervaring, overal lagen dikke stapels as, in het meer dreef een bruine aslaag en zelfs de dieren zaten bedekt onder het goedje.
Omdat we meer en meer problemen kregen, Joris kreeg zelfs stemproblemen, besloten we dat het na 70 km genoeg geweest was en gingen we liften. Kamperen was trouwens toch onmogelijk daar de volledige bodem langs de kant van de weg onder een dikke aslaag lag en ook alle georganiseerde campings gesloten waren.
We kregen gelukkig een lift en kwamen diezelfde avond aan in San Martin de Los Andes.

San Martin is een leuk maar hautain stadje. Hier woont echt de gegoede bevolking van Argentinië en de prijzen liggen hier dan ook een pak hoger.
Het dorpje was echter heel gezellig en we hadden het geluk dat er een kleine hittegolf heerste zodat we heerlijk konden gaan zwemmen in het meer.
In San Martin spraken we ook af met Harry en Ivana, die ook met Santosfietsen van Antartica tot Ushuaïa trokken. Het werd een toffe avond en we kregen zeer veel tips!

Ons eerste plan was om na San Martin een bus te nemen naar Mendoza en vandaar verder te fietsen naar het noorden. De bussen in Argentinië zijn echter vrij duur en na wat opzoekwerk ontdekten we dat we voor bijna de helft van de prijs een bus naar het noorden van Chili konden nemen.

We besloten hierom om nog een eindje te fietsen naar de Chileense stad Pucon. Nog een aantal dagjes Patagonië dus en we hebben het geweten! De wind liet weer goed van zich voelen… Maar de weg was fantastisch! Heel de tijd asfaltweg en uitzicht op vulkaan Lanin.

Nadat we de Chileense grens hadden overgestoken volgde er echter nog een heel gevaarlijke afdaling op een onverharde weg. Zelfs automobilisten stopten en waarschuwden ons voorzichtig te zijn.
Gelukkig kregen we na deze afdaling terug asfaltweg en konden we met een geruster hart verder richting Pucon fietsen. Vulkaan Lanin was uit het zicht verdwenen, maar nu hadden we uitzicht op een andere vulkaan: Villarica. Deze behoort volgens ons boekje tot de tien actiefste vulkanen ter wereld en er kringelde dan ook constant rook uit.

Toen we aankwamen in Pucon, bleek dat we de vulkaan konden beklimmen. Dit leek ons echt een ervaring aangezien je op de top de lava zou kunnen zien.
Het weer sloeg echter om waardoor de vulkaan de komende dagen niet beklommen kon worden. Dit was een domper op onze feestvreugde, maar we probeerden het niet aan ons hart te laten komen en gingen in de plaats hiervan dan maar hydrospeeden. Hier moet je met een piepschuimen klein vlotje een wilde rivier afzwemmen. Je steekt je armen in het vlotje en kan er met je bovenlichaam op rusten. (voor verduidelijking kunnen jullie de foto’s bekijken!)
Het was een zeer leuke ervaring en we hebben ons rotgelachen!

Na een paar dagen, namen we de bus richting Santiago. Van hieruit konden we twee uur later een bus richting Calama nemen.
Na twee busritten van in totaal 36 uur kwamen we aan in de stad Calama in de Atacamawoestijn.
Calama is een zeer ongezellige stad en er valt weinig te beleven. We wilden graag de grootste kopermijn gaan bezoeken maar dit was omwille van de feestdagen niet mogelijk. We hebben dus jammer genoeg een aantal doelloze dagen in deze stad moeten doorbrengen. We wilden hier kerst vieren, maar alles was dicht waardoor we ons moesten redden met een koud Chinees buffet… om half elf lagen we al in ons bedje. De verhalen van de gezellige familiefeesten met een overdaad aan eten staken ons de dag erna toch een beetje de ogen uit…

We waren zeer blij dat we na kerst de nodige inkopen konden doen en onze fietstocht konden verderzetten naar San Pedro de Atacama.

Dit betekende onze eerste tocht door de droogste en warmste woestijn ter wereld. Maar we zouden Kelly en Joris niet zijn als we ook hier geen regenbui op ons dak kregen natuurlijk… volgens ons achtervolgt die bui ons een beetje… De regen trok gelukkig wel weg, maar de weg bleef bewolkt waardoor we jammer genoeg niet van de (vermoedelijk) zeer mooie uitzichten konden genieten.

We kregen ook direct onze eerste klim te verwerken naar een hoogte van ca 3600 meter. De rit naar San Pedro was in totaal ca 100 kilometer waarvan we er 70 moesten klimmen. De eerste klim duurde 62 kilometer en was een echte kuitenbijter… Temeer daar je niet zag dat je klom. De woestijn rondom ons steeg eveneens waardoor het leek of de weg vlak was, maar het tegendeel hiervan was dus waar. Als je achterom keek, zag je goed hoever je aan het klimmen was. Dit verklaarde dan ook direct de hele zware, vermoeide benen en het feit dat je niet vooruit kwam, ondanks het feit dat je hersens de helling niet registreerden. Met andere woorden: 62 km “vals plat”! Niet te doen, en het bezorgde ons enkele zware momenten.

Toen we eindelijk de top bereikten werden we beloond met de meest fantastische uitzichten op de spectaculaire Vale de Luna en de omringende vulkanen. We vergaten de helse klim (bijna) onmiddellijk.  We konden eindelijk een stuk dalen, maar toen de weg na 20 km opnieuw begon te stijgen, ging ons lichtje uit en besloten we om ons tentje in de vallei op te zetten. We hadden een spectaculair uitzicht op de zonsondergang die de hele omgeving in brand leek te zetten. Het feloranje licht veranderde nadien in een romantische roze gloed die alle vulkanen en bergen omlijstte. Fantastisch!
De volgende dag was het slechts 10 kilometer naar San Pedro, maar we deden er meer dan twee uur over omdat we constant stopten om van het wondermooie uitzicht te genieten.

San Pedro de Atacama ligt in een oase in de woestijn en heeft veel charme. Alles is hier wel gericht op het toerisme maar het dorpje heeft zijn gezelligheid weten te behouden. De omgeving is hier ook supermooi waardoor je zeker een aantal uitstappen moet maken.
Wij gingen naar de Tatiogeisers en gingen zwemmen in een zoutmeer. De geisers zijn spectaculair maar spuiten enkel in de ochtend waardoor alle tochten om vier uur ‘s morgens vertrekken, slik. Maar het is zeker de moeite waard.
We bezochten ook zoutmeer Laguna Cejar waar we in konden zwemmen. Dit is ook een ervaring op zich. Van zwemmen is geen sprake daar je gewoon drijft en elke beweging vrij belachelijk lijkt… Je komt ook nauwelijks vooruit in het dikke water.
Nadien zagen we wit van het zout en gingen we dit afspoelen in een meer dat gevormd was door een meteorietinslag. Om de dag af te sluiten wandelden we op een ander zoutmeer en dronken we een lekker pisco sour.

Vanavond is het oudjaar en hopen we een klein feestje te kunnen hebben. San Pedro is echt een toeristendorpje dus we vermoeden dat dit zeker geen probleem zal zijn! 🙂

Binnen een paar dagen vertrekken we richting Bolivië en zullen we een klim moeten maken naar vier à vijfduizend meter. Hoe we dit zullen overleven zullen jullie in een volgend verslag kunnen lezen!

Hola Chico’s!!!

Er zijn inmiddels weer een aantal weken gepasseerd sinds het laatste verslag dus er valt weer veel te vertellen! We zullen proberen om het kort maar toch krachtig neer te pennen!

Ons vorige verhaal eindigde in Cohaique. Daar moesten we enkele dagen schuilen voor de regen en de rukwinden. Na vier dagen leek het weer beter en vertrokken we terug met goede moed op de Carretera Austral.

De weg heeft intussen ons hart volledig veroverd omwille van zijn schoonheid en toch ook wel moeilijke passages. Want telkens we een moeilijk stuk overbrugd hadden, waren we supertrots op onszelf en kwamen we in de mooiste gebieden.

Onze eerste stop was in het kleine dorpje Villa Manihuales. We waren onderweg fietsers tegengekomen die ons vertelden over een “casador de cyclistas”. Na even informeren bij de plaatselijke panaderia vonden we het huis van Jorge. Hij is een enthousiaste Chileen die zijn huis openstelt voor fietsreizigers. We kregen een bed, konden ons maaltje koken in zijn keuken en genoten van de beste warme douche die we tot nu toe kregen! En dit allemaal voor niets, zolang we maar een bericht achterlieten in het gastenboek.

De dagen nadien sloeg het weer opnieuw om en reden we enkele dagen in de striemende regen. Dit kon ons echter niet deren omdat we door het wondermooie Parque Nacional Quelat reden. De natuur hier was echt prachtig. We reden door een soort van nevelwoud met duizenden watervallen rondom ons. De regen maakte de omgeving alleen maar mooier en misterieuzer. Hier konden we wel dagen blijven rondfietsen!

Na het park kwamen we in een klein dorpje Puyuhuapi. Hier zetten we ons tentje op op de plaatselijke camping gerund door La Mama. We hadden gehoopt om van de termen te kunnen genieten maar hier vroegen ze echt schandalig hoge prijzen voor waardoor we ze links lieten liggen.

Na Puyuhuapi ging het verder richting Argentijnse grens en het dorpje Feutalefeu. Het weer werd eindelijk stralend en voor de eerste keer konden onze melkwitte benen genieten van de zonneschijn. Met zonnebrand als gevolg natuurlijk…
Vlak voor Feutalefeu moesten we met pijn in het hart afscheid nemen van de carretera Austral. De weg die we zo gevreesd hadden maar waar we uiteindelijk zoveel van genoten hebben!

Aangekomen in Argentinie kwamen we opnieuw op de slechte versie van de gravelweg… Onze fietsen en onze gewrichten kregen het opnieuw hard te verduren. We stopten even in het dorp Esquell, voornamelijk om voorraad in te slaan want in het dorp/stadje is eigenlijk niets te beleven en echt mooi vonden we het ook niet.
Na deze stop ging het verder richting El Bolson.  We hadden de keuze tussen een drukke asfaltweg of tussen een (waarschijnlijk) slechte maar veel mooiere gravelweg door het parque nacional Los Alerces.
We gingen voor de tweede optie en hebben het ons geen moment beklaagd. De weg in het park zelf was van goede kwaliteit en het park was wondermooi. We reden constant naast mooie blauwe meren en de zon scheen overvloedig. In het park waren veel kampeermogelijkheden voorzien, van gratis campings tot georganiseerde (vrij dure) campings.
Van zodra we uit het park waren, kwamen we op één van de slechtste gravelwegen tot nog toe… We zagen het op een gegeven moment echt niet meer zitten en dachten al na ca 30 km om te stoppen en te kamperen. We zetten toch door en op een gegeven moment kwamen we wegenwerken tegen. De wegenwerkers zagen ons ploeteren naast de nieuw aangelegde asfaltweg en zeiden dat wij als eersten op de nieuwe baan mochten fietsen! Zaaaaalig, het asfalt was zelfs nog een beetje nat! En de auto’s die op de slechte zandweg naast de baan moesten rijden, keken maar groen naar ons twee fietserkes! 🙂
We kregen zo’n boost dat we die dag uiteindelijk 95 km fietsten tot aan het dorpje Epuyen. Hier verbleven we op de camping Refugio del Lago bij de lieve Franse gastvrouw Sophie. Het was er zo mooi en zo rustgevend dat we besloten om een dagje te rusten en te gaan kajakken en zwemmen in het meer. We genoten met volle teugen!

Na deze stop kwamen we aan in het dorpje El Bolson. Een gezellig stadje met iets meer toeristen.
We bleven hier twee nachten om dan verder de ruta 40 te volgen naar San Carlos de Bariloche. De weg hierheen was mooi maar door de mist en de regen zagen we jammer genoeg niet veel van de uitzichten. En dit stuk weg is echt druk, soms werden we bijna van de baan geduwd door vrachtwagens, waardoor de tocht ons niet echt kon bekoren.
Bariloche is een grote stad en op het eerste zicht niet zo mooi. Van hieruit gaat het naar de laatste stop in Patagonië: San Martin de Los Andes. Het wordt nog afwachten of we tot daar kunnen fietsen gezien het gebied het hard te verduren kreeg omwille van de vulkaanuitbarsting van de nabijgelgen Chileense vulkaan in juni 2011. We kregen verschillende berichten van fietsers die door het gebied reden. De ene zei dat het geen probleem was, terwijl anderen gelift hebben omdat er te veel as lag en het absoluut niet te doen was.
Hoe het ons zal vergaan zullen jullie kunnen lezen in ons volgende verslag!